تو بشناس کو شهر آباد خویش

بر و بوم و فرخنده بنیاد خویش

بدان تا بخواهد ز شه داد خویش

شود خرم از ملک آباد خویش

راند دیوان را حق از مرصاد خویش

عقل جزوی را ز استبداد خویش

بخواه از می و گل مگر داد خویش

که بی می نمی‌آیدم یاد خویش

بر زر جم زد کی از اشهاد خویش

سکه دامادی داماد خویش

بر زر جم زد کی از اشهاد خویش

سکه دامادی داماد خویش

در غریبی تابه چند افتدکسی ازیادخویش؟

کو جنونی تا برآرم گرد از بنیاد خویش

غفلت صیاد از نخجیر عین رحمت است

وای بر صیدی که غافل گردداز صیاد خویش

شکوه مارا ازحریم وصل دور انداخته است

[...]

می کنم چون شمع بهر سوختن امداد خویش

چند سازم تکیه بر دیوار بی بنیاد خویش

ناله من خنده کبک است در کهسارها

می دهم منبعد سنگ سرمه بر فریاد خویش

پنجه هر شب می زنم بر روی طفل آرزو

[...]

هر دم روم ز هوش و کنم خیر باد خویش

بی یاد او مباد بیابم به یاد خویش

دایم به نامرادی خود زیست کرده ام

تا یافتم ز حضرت عزت مراد خویش

در عهد [پادشاهی] ملک وجود خود

[...]

گاه صید خویش و گه صیاد خویش

گاه شیرینم و گه فرهاد خویش

چونی بند بگشا زفریاد خویش

به بدرود فرزند استاد خویش