از آن پیمان وزان سوگند یاد آر

کجا کردی و خوردی پیش دادار

به تلخی جان چنان داد آن وفادار

که شیرین را نکرد از خواب بیدار

که عبدالله را گوی ای وفادار

مباش این درد را آخر روا دار

بعشق خویش ما را مبتلا دار

خرد را مالک راه رضا دار

گهی گفت ای حکیم ناوفادار

چو شد چل روز چون نایی پدیدار

نه چندان خورد سوگند آن وفادار

که هرگز هیچکس باشد روا دار

وگر این کار را هستی روادار

ترا هرگز نگوید کس وفادار

مرا خوشد از اینجا آشنادار

مرا در قید زندان با صفا دار

خدائی کن ایا شیخ وفادار

در اینجا خویشتن را پای میدار

بالا بنگر دو چشم را بالا دار

صاحب‌نظری کن و نظر با ما دار

مردانه و مرد روی دل اینجا دار

آوردم و آمدم تو دانی یاد آر

در راه طلب چو این هوادار

ثابت‌قدم آمد و وفادار

هستند مرا بسی هوادار

لیکن چو تو نیست کس وفادار

دلا غم یار ما شد دل به جا دار

که او را یافتم یار وفادار

طریق باده نوشی گرچه جرم است

بنوش و چشم رحمت از خدادار

تو را ای سرو بالا خود که آموخت

[...]

که چون پروانه اش گردد هوا دار

نهد از پردهٔ دل داغ دیدار

هزار شکر که از لطف حضرت دادار

بگشت نخل امیدم در این جهان پادار