گر بزان شهر با من تاختند

من ندانستم چه تنبل ساختند؟

هر آنچ از گل آمد چو بشناختند

سبک خشت را کالبد ساختند

ز هر گونه نیرنگ‌ها ساختند

مر آن درد را چاره نشناختند

برفتند و خوالیگری ساختند

خورش‌ها و اندازه بشناختند

زنان پیش خوالیگران تاختند

ز بالا به روی اندر انداختند

از آن دو یکی را بپرداختند

جز این چاره‌ای نیز نشناختند

سر بابت از مغز پرداختند

همان اژدها را خورش ساختند

دل از داوری‌ها بپرداختند

به آیین یکی جشن نو ساختند

بزرگان لشگر چو بشناختند

بر شهریار جهان تاختند

ز لشکر سواران برون تاختند

ز چین و ز خاور سپه ساختند

به تور و به سلم آگهی تاختند

که ایرانیان جنگ را ساختند

به تدبیر یک با دگر ساختند

همه رای بیهوده انداختند

چو با پهلوان کار بر ساختند

ز بیگانه خانه بپرداختند

چو از خوان خسرو بپرداختند

به تخت دگر جای می‌ساختند

مر آن بچه را پیش او تاختند

به سان سپهری برافراختند

چنان نیزه بر نیزه انداختند

سنان یک به دیگر برافراختند

چو از آفرینش بپرداختند

نوندی ز ساری برون تاختند

به هر سو یکی جشنگه ساختند

دل از کین و نفرین بپرداختند

ازان پس یکی انجمن ساختند

ز گفتار او دل بپرداختند

سخنها ز هر گونه برساختند

هیونی تکاور برون تاختند