ازو شاد شد جان افراسیاب

سر نیزه بگذاشت از آفتاب

چنین گفت با لشکر افراسیاب

که بیدار بخت اندر آمد به خواب

همه خویش و پیوند افراسیاب

همه دل پر از کین و سر پرشتاب

برآویخت با سرکش افراسیاب

به پیگار خون رفت چون رود آب

نهادند سر سوی افراسیاب

همه رخ ز کین سیاوش پر آب

میاسای از کین افراسیاب

ز تن دور کن خورد و آرام و خواب

کزین پس نه نخچیر جویم نه خواب

نپردازم از کین افراسیاب

که بیزار گشتیم ز افراسیاب

نخواهیم دیدار او را به خواب

چنان دید گودرز یک شب به خواب

که ابری برآمد ز ایران پرآب

به دریای قلزم به جوش آرد آب

نخارد سر از کین افراسیاب

از این آگهی یابد افراسیاب

نسازد به خورد و نیازد به خواب

نماند برین بوم و بر خاک و آب

وزین داغ دل گردد افراسیاب

نجستند روز و شب آرام و خواب

وزین آگهی شد به افراسیاب

مرا با پسر دیده گردد پرآب

برد بسته تا پیش افراسیاب

نکرد ایچ گیو آزمون را شتاب

بدان تا برآمد سپهبد ز آب

جهاندیده گیو اندر آمد به آب

چو کشتی که از باد گیرد شتاب

چنان خیره برگشت و بگذاشت آب

که گفتی ندیدست لشکر به خواب

فرنگیس را دید دیده پرآب

زبان پر ز نفرین افراسیاب

چو از لشگر آگه شد افراسیاب

برو تیره شد تابش آفتاب

چو بشنید گفتارش افراسیاب

بدیده ز خشم اندرآورد آب