درآورد دیوارش از گِردِ آب

کشیده سر کنگره بر سحاب

چو رفتی به برج حمل آفتاب

برافروختی ناگهان گاه خواب

دگر شارسْتانی ست از سیم ناب

به شکل عقابی سر اندر سحاب

به گاه بهاران که باران و آب

بود درخور، آن در که بر آفتاب

به دیگر مناره فرو ریزد آب

برون آید از زیرش اندر شتاب

سراسر جو هامون برآمد چو آب

به فرمان دادار فرد وهاب

ستاره دمان از تف آفتاب

نهان گاو ماهی شده زیرِ آب

ز باد و ز آتش و ز خاک و ز آب

زمین و در و دشت کوه و سحاب

ز دادش خورد میش با گرگ آب

نهد خایه تیهو به زیر عقاب

خدنگش در آرد ز گردون عقاب

کمندش کشد قرصه آفتاب

پسر چون ندارد نشان‌های باب

از او زود گیرد زمانه شتاب

سوی آسمان شد به پَرِّ عقاب

جهان ویژه بگرفت افراسیاب

چو والاگهر باشد از مام و باب

ز فرمان او کس نگیرد شتاب

نپرد ز بالای سرشان عقاب

نبیند همان چهرشان آفتاب

ترا بخت فرخ در آمد ز خواب

ز فرمان شاه جهان سر متاب

دهد مر یکی را درنگ و شتاب

دهد مر یکی را شرنگ و شراب

بَرِ دختر آمد هم اندر شتاب

بدو بار گفت آنچ دیدش به خواب

چو از دیده برداشت آزرم آب

همه جز تباهی نبیند به خواب

به کین سیاوخش ز افراسیاب

نماند ایچ تخمه هم از خشک و آب

نه دل شد ز پیوندشان پر شتاب

نه دو دیده‌شان آرزومند خواب