ترا روی زرد و مرا روی زرد

تو از مهره ماه و من از مهر ماه

سمر گشتم نگاری را که دیدار پری دارد

نبوت را همی سازد نه کار سرسری دارد

نه همرهی تو مرا راه خویش گیرو برو

ترا سلامت باد و مرا نگونساری

واحببت اولاد الیهود باَسرِهِم

لاجلک حتی کدتُ ان اَتهوّدا

اصلی فأزوی قبلتی متعمدا

لقبلتکم فاشهد صلاتی لتشهدا

وانی لاهدی فی صلاتی بحبکم

[...]

گرفت خواهم زلفین عنبرین ترا

به بوسه نقش کنم برگ یاسمین ترا

هر آن زمین که تو یکره برو قدم بنهی

هزار سجده برم خاک آن زمین ترا

هزار بوسه دهم بر سخاء نامۀ تو

[...]

خوش آید او را چون من بناخوشی باشم

مرا که خُوشیِ او بود ناخوشی شاید

مرا چو گریان بیند بخندد از شادی

مرا چو کاسته بیند کرشمه بفزاید

ای ساقی پیش آر ز سرمایۀ شادی

زان می که همی تابد چون تاج قبادی

زان باده که با بوی گل و گونۀ لعلست

قفل دَرِ گُرمست و کلید درِشادی

کار همه راست شد چنانک بباید

حالت شادیست شاد باشی شاید

انده و اندیشه را دراز چه داری

دولت تو خود همان کند که بباید

رایِ وزیران ترا بکار نیاید

[...]

در شب تاریک برداری نقاب از روی خویش

مرد نابینا ببیند باز یابد راه را

طاقت پنجاه روزم نیست تا بینم ترا

دلبرا شاها ازین پنجاه بفکن آه را

پنج و پنجاهم نباید هم کنون خواهم ترا

[...]

ازیک سو شیر و از دگر سو شمشیر

مسکین دل من میان شیر و شمشیر

هرکسی محراب کردست آفتاب وسنگ و چوب

من کنون محراب کردم آن نگارین روی را

تنگ دلی نی و دل تنگ نی

تنگ دلانرا بر ما رنگ نی

دریغم آید خواندن گزاف وار دو نام

بزرگوار دو نام از گزاف خواندن خام

یکی که خوبان را یکسره نکو خوانند

دگر که عاشق گویند عاشقان را عام

دریغم آید چون مر ترا نکو خوانند

دریغم آید چون بر رهیت عاشق نام

رنج مردم ز بیشی و پیشیست

راحت و ایمنی ز درویشیست

برگزین زین جهان یکیّو بس

گرت بادانش و خرد خویشیست

عاشقی خواهی کی تا پایان بری

بس کی بپسندید باید ناپسند

زشت باید دید و انگارید خوب

زهر باید خود و انگارید قند

خوبتر اندر جهان ازین چه بود کار

دوست بر دوست رفت و یار بر یار

آن همه اندوه بودو این همه شادی

آن همه گفتار بود و این همه کردار

دردا کی همی روی بره باید کرد

وین مفرش عاشقی دوته باید کرد

آیا بر جان ما ماهر چو بر شطرنج اهوازی

چو ما را شاه مات آید ترا سپری شود بازی

جانا بزمین خاوران خاری نیست

با لطف و نوازش جمال تو مرا