مرد باید کی جگر سوخته خندان بودا

نه همانا کی چنین مرد فراوان بودا

آتش نمرود هرگز پور آزر را نسوخت

پورآزرپیش ازین آتش چو خاکستر شدست

تا بدین آتش نسوزی تو یقین صافی نۀ

خواه اگر دیوانه خوانی خواه گویی بیهذَست

زلفت سیه است مشک را کان گشتی

ازبس که بجستی تو همه آن گشتی

جز درد دل از نظارۀ خوبان چیست

آنرا کهدو دست و کیسه از سیم تهیست

ما را بسر چاه بری دست زنی

لاحول کنی دو دست بر دست زنی

گفتار دراز مختصر باید کرد

وزیار بدآموز حَذَر باید کرد

آنرا که بیامدست دنیا آمد

دانی که بیامده چو آورده نبود

سودت نکند بخانه در بنشستن

دامنت بدامنم بباید بستن

بچون و چرا درشدم سالیان

که چون این چنین و چرا آن چنان

چو از خواب بیدار شد خفته مرد

به بیداری آسان ترش گشت درد

وای ای مردم داد ز عالم برخاست

جرم او کند و عذر مرا باید خواست

چون نیست شدی هست ببودی صنما

چون خاک شدی پاک شدی لاجرما

مهمان تو خواهم آمدن جانانا

متواریک وز حاسدان پنهانا

خالی کن خانه وز پسِ مهمان‌آ

باما کس را بخانه در منشانا

کی گشت زنده بدوهرکه گشت مرده بدو

ازو حیات نیابی کی از جزو نَبُری

مقام صفوت خواهی و پایت آلوده

خسیس همت ترسم کی اندرو نخوری

کمال دوستی از دوستان بی طمعیست

چه قیمت آرد آن خیر کش بها باشد

عطا دهنده ترا بهتر از عطا به یقین

عطا چه باید چون عین کیمیا باشد

بوالعجب یاری ای یار خراسانی

چاکر بوالعجیبهای خراسانم

هیچ صورتگر به صد سال از بدایع وز

آن نداند کرد و نتواند کی یک باران کند

صاحب خبران دارم آنجا که تو هستی

یا جمله مرا هستی یا عهد شکستی

هر آن دلی که ترا سیدی بدان نظرست

خطر گرفت اگرچهحقّیر و بی‌خطرست

اگرچه خُرد یکی شاخکی گیاه بُوَد

کی تو بدو نگری زاد سرو غاتفرست

هر آن دلی کی نهفتست زیر هفت زمین

[...]

بس کی جستم تا بیابم من ازآن دلبر نشان

تا گمان اندر یقین گم شد یقین اندر گمان

در خیال من نیامد در یقینم هم نبود

نی نشانی کی صواب آید ازو دادن نشان

چندگاهی عاشقی برزیدم و پنداشتم

[...]

ما و همین دوغ وا و ترب و ترینه

پختۀ امروز یا ز باقی دینه

عز ولایت بذل عزل نیرزد

گرچه ترا نور حاج تا به مدینه