از تیشه هجو جان او بتراشم

وز رنده فحش جلد او بخراشم

ما می و کو کنار را کرده فدای یک نظر

بی کمک پیاده ای یا مددسواره ای

گر نظر علی بمن درفکند نظاره ای

از پس مرگ بخشدم زندگی دوباره ای

پیرو دلیل عاشقان آنکه ز نور معرفت

[...]

تاریک شد جهان ز ملال نظرعلی

دریا گریست خون ز خیال نظرعلی

ابر آورد قطیفه ز نهار در کنار

گوید منم حال نظرعلی

مرغ آورد بدیعه شوریده آشکار

[...]

سی چهل سال از این پیش و یا برتر از این

مادرم بود به گیتی نه چو مادرتر از این

من این نامه را نیک آراستم

کم و کاستش را به پیراستم

که از بینوا مؤبد عبدالعلی

بماناد تا حشر نامی جلی

یک آشوب عظیمی اندرین گیتی به دست آید

ز سوزش خاک در شیون ز دودش مصر مست آید

چو دود از مصر برخیزد بخشک و تر درآمیزد

بملک روم یعنی در زمین خور نشست آید

چنان بارد بسر هر تازه چرخی راز چرخ آتش

[...]

روزی ز جور خصم ستمگر ظلامه

بردم بنزد قاضی صلحیه بلد

دیدم سرای تیره و تنگی بسان گور

تختی شکسته در بن آن هشته چو لحد

خدا رحمت کند مرحوم حاجی میرزا آقاسی را

ببخشد جای آن برخلق احزاب سیاسی را

ترقی اعتدالی انقلابی ارتجاعیون

دومکراسی و رادیکال و عشقی اسکناسی را

فضا و ساحت عدلیه یارب از چپ و راست

تهی ز مردم دین دار و دین پرست چراست

بنای کج نشود راست گفته اند ولیک

بدست کج منشان این بنای کج شده راست

طهماسب خداوند راستین

داردیم و کان در دو آستین

دریا ز یسارش برد یسار

گردون به یمینش خورد یمین

چند کشی جور این سپهر کهن را

چند بکاهی روان و خواهی تن را

مرد چو رخت شرف ندوخت بر اندام

باید پوشد بدوش خویش کفن را

در کاروان نواخت در آی آهنگ

شب بر کشید پرده نیلی رنگ

خورشید در ترازو شد پنهان

بی آنکه هیچ سنجد ازو جوسنگ

هژیر و نَغز و خوش ای بادِ نوبهار بِوَز

که دیرگاه به راهِ تو مانده چشمِ دخترِ رَز

پرندِ سبز به گلبن بپوش تا ما نیز

ز یادگار خزان برکنیم جامهٔ خز

بیا که رایت کیخسرو بهار رسید

[...]

تا ساقی میخوارگان در جام صهبا ریخته

خون دل خم در قدح از چشم مینا ریخته

در سینه سیم سپید آکنده زر جعفری

در دیده الماس تر یاقوت حمرا ریخته

این باده را ترکی عجب در ماه شعبان و رجب

[...]

ز بی‌دردان علاج درد خود جستن بدان ماند

که خار از پا برون آرد کسی با نیش عقرب‌ها

چند روزی پیش و پس شد ورنه از دور سپهر

بر سکندر نیز بگذشت آنچه بر دارا گذشت

این رشته بی پیوند هر چند که یک تار است

در صومعه تسبیح است در میکده زنار است

یک قطره ز آب گرم و یک ذره وفا

در چشم و دلت خدای داناست که نیست

تو چون بهاری و گیتی چو باغ و ما چو درخت

به جز بهار که پوشد بر این درختان رخت

رشت هم نیک است کاو از حمار گم شده

ارغنون آید به گوش مالک ار چه منکر است