این آتش عشق تو خوش است ای دلکش

هرگز دیدی آتش سوزندهٔ خوش

ای وای منا گر تو به چشم همه کس‌ها

زین گونه نمایی که به چشم من درویش

به‌نام نکو گر بمیرم رواست

مرا نام باید که تن مرگ راست

برادر برادر بود دوست به

چو دشمن بود بی‌رگ و پوست به}

بشوی ای برادر از آن دوست دست

که با دشمنانت بود هم نشست

عضوی ز تو گر دوست شود با دشمن

دشمن دو شمر تیغ دو کش زخم دو زن

به یکی شغل دو کس را مفرست از پی آنک

به دو کدبانو ناروفته ماند خانه

گفتی آن آب قطره قطره همه

جمع شد ناگه و ببرد رمه‌}

پیش تو ما را سخن گفتن خطر کردن بود

بی خطر کردن برآید کی ازین دریا گهر}

نکته‌ای بین از دهان دهر بیرون آمده

نامه‌ای خوان پر معانی در مؤنت مختصر

سفهسالار لشکر‌شان یکی لشکر شکن کآخر

شکسته شد ازو لشکر ولیکن لشکر ایشان}

ترا توفیق خواهم در دعا تا

دهی هر کاردان را کاردانی

من صوفی‌ام ای روی تو از خوبان فرد

هر کس داند پیر و جوان و زن و مرد

حلوا‌ست لب سرخ تو از شیرینی

حلوا در کار صوفیان باید کرد

به گسستی ایا به سر طمع آسان شد

منزلگه‌ت از قناعت آبادان شد

دو زلف تو صنما عنبر و تو عطاری

به عنبر تو همی حاجب اوفتد ما را

مرا فراق تو دیوانه کرد و سرگردان

ز بهر ایزد دریاب مر مرا یارا

بمان بر تن من زلف عنبرینت که هست

[...]

ز آب چشم من ای دوست روی و موی بشوی

که این چو برکه معبود توست و تو ترسا

گلوی وصل من از تیغ هجر خویش مبر

که ذبح حیوان در مذهب تو نیست روا

رخ زرد کرد آن رخ رنگریز

که بالاش سروست و رخ آفتاب

بشستش پس از رنگ آب دو چشم

که شست آب هجران از آن هر دو خواب

بلی هر چه رنگش کند رنگ ریز

[...]

ای بت پای کوب بازی گر

مایه نزهتی و اصل طرب

گشتن تو به آسمان ماند

چون چنین باشد ای پسر نه عجب

گه گه از روی تو نماید رو

[...]

میزبان کرد مرا دوش بتم

آن گرانمایه تر از در خوشاب

مجلسی داشتم آراسته خوب

از گل و نرگس و سیم و می ناب

چشم او نرگس و رخسارش گل

[...]

آن را که ز عشق تو بلا نیست بلا نیست

آن را که ز هجر تو فنا نیست فنا نیست

سه بوسه همی خواهم منعم مکن ای دوست

تو صوفیی و منع به نزد تو روا نیست