کشد در خاک و خونم گر غباری در من آویزد

ز پا افتم اگر خاری مرا در دامن آویزد

ندارد جز ندامت حاصلی آمیزش مردم

نصیب برق گردد دانه چون در خرمن آویزد

به جان خرسندی از جانان به آن ماند که یعقوبی

[...]

ز دندان ریختن حرص کهنسالان فزونتر شد

لب پرشکوه گردد چون صدف خالی ز گوهر شد

کند اقبال دنیا سخت، دلهای ملایم را

نمی گیرد به خود نقش نگین چون موم عنبر شد

سبکسیرست دولت، پایداری برنمی تابد

[...]

ز حیرت بهره عاشق ز خوبان بیشتر باشد

ازین گلشن گل آن چیند که دستش زیر سر باشد

نمی گیرد عنان قرب هدف تیر سبکرو را

نگاه دور خوش چشمان به دل نزدیکتر باشد

وطن بیت الحزن، اخوان به چشمش گرگ می آید

[...]

جهان را تار و پود هستی از موج خطر باشد

کف این بحر خون آشام از مغز گهر باشد

منه دل بر وفای چرخ کجرو هوش اگر داری

که دستش هر زمان چون تاک بر دوش دگر باشد

برآی از خود، جهان را زیر دست خویش اگر خواهی

[...]

رهین منت درمان شدن آسان نمی باشد

طلای بی غشی چون درد بی درمان نمی باشد

سبکسیرست دولت، بند نتوان شدن یک جا

سکندر را نصیب از چشمه حیوان نمی باشد

نگردد از روانی اشک را مانع صف مژگان

[...]

چه لذت دیدن رخسار آن مه پاره می بخشد

که عاشق هر دو عالم را به یک نظاره می بخشد

غلط بخشی تماشا کن که خورشید بلنداختر

ز گلها رنگ می گیرد به سنگ خاره می بخشد

همان خشک است مژگان گر به خوناب دگر غلتد

نگردد رشته تر چندان که در آب گهر غلتد

که بیرون می‌دهد راز گلوسوز محبت را؟

عجب دارم ز دست رعشه‌داران این گهر غلتد

گل از شرم رخ او خون به روی خویشتن مالد

زبان لاف را بر خاک، شمع انجمن مالد

نیاید از لطافت در نظر آن پیکر سیمین

مگر آن سرو سیم اندام صندل بر بدن مالد

به تهمت خوار گرداندن عزیزان را به آن ماند

[...]

کدامین سروقد از دامن محشر برون آمد؟

که بی تابانه صد آه از لب کوثر برون آمد

ز قید شش جهت چون غنچه درهم شد پر و بالم

دوشش زد هر که چون عیسی ازین ششدر برون آمد

ز تاب عارضت در چشم مجمر آب می گردد

[...]

به قتل من چنان تیغش به استعجال می آمد

که از جوهر به گوش من صدای بال می آمد

گذشتن بر تو دشوارست از دریای بی پایان

وگرنه گریه شادی به استقبال می آمد!

اگر ملک دو عالم را کند یک کاسه اقبالش

همان از حرص، چین بر جبهه فغفور می ماند

گرانخوابی که آه سرد را مهتاب می داند

نسیم صبح محشر را فسون خواب می داند

گهی با درد می غلطم، گهی با داغ می جوشم

به غیر از من که قدر صحبت احباب می داند؟

عیار زهد بی کیفیت تسبیح داران را

[...]

دل سودایی من یار را اغیار می داند

سر زانوی وحدت را سر بازار می داند

ز روشن گوهران عیب نمایان است غمازی

وگرنه سینه ام آیینه را ستار می داند

کند شاخ بلند از کودکان گل را سپرداری

[...]

گرفتار محبت دوست از دشمن نمی‌داند

ز راحت دشمنی‌ها گلخن از گلشن نمی‌داند

به ریزش می‌توان تسخیر خوبان کرد، چشم من!

کسی این چشمه را بهتر ز چشم من نمی‌داند

دلم در سینه درس ناله مستانه می‌خواند

به طرز بلبل ناقوس در بتخانه می‌خواند

عجب فیضی است با یونان زمین خطه مشرب

که طفل نوسواد او، خط پیمانه می‌خواند

حجاب بی‌زبانم رخصت گفتار می‌خواهد

برات بوسه‌ای زان لعل شکربار می‌خواهد

به حسن بی‌زوال خویشتن بسیار می‌نازی

گل شبنم فریبت گوشمال خار می‌خواهد

(به افسون نیاز مشتری سر برنمی‌آرد

[...]

طبیب پست فطرت خلق را رنجور می خواهد

گدای دوربین فرزند خود را کور می خواهد

کمال حسن رسوایی تقاضا می کند، ورنه

گل این بوستان را باغبان مستور می خواهد

شود رد خلایق هر که را الله می خواهد

نگردد گرد گوهر هیچ کس تا شاه می خواهد

به عیاری توان جان بردن از دست فلک بیرون

ز دام شیر جستن حیله روباه می خواهد

به درد نامرادی صبر کن تا کامران گردی

[...]

خوشا دردی که هر مو بر تن من در خروش آید

به هر پهلو که غلطم ناله زخمی به گوش آید

به بزم عیش نتوان دید خالی جای جانان را

چو بینم شیشه ای خالی ز می خونم به جوش آید

ز سبزی گر برون گردون مینارنگ می آید

مرا آیینه دل هم برون از زنگ می آید

ز بس رگ بر تنم گردیده خشک از ناتوانی ها

به گوشم از خراش سینه بانگ چنگ می آید

نباشد بیش ازین صائب عیار پستی طالع

[...]