جام برکف چشم بر رخسار ساقی مانده ام

تا به غفلت بگذرد این عمر باقی مانده ام

منم از عشق بتی شهره ی ایام شده

کوس رندی زده در عالم و بد نام شده

دیدمش دیروز، عشق آمد گریبانم گرفت

آتش عشقش باول شعله در جانم گرفت

کسی لاف وفا داری زند با دلربای خود

که خود را بهر او خواهد نه او را از برای خود

ای زده شمع رخت بر من گریان آتش

دارم از جور تو بر دل غم و برجان آتش

هزار پاره اگر دل به تیغ یار شود

بیار میل دل ما، یکی هزار شود

هزار ناوکت از غمزه بر جگر دارم

هنوز آرزوی ناوک دگر دارم

جوانی دل ببرد از من که آیین وفا داند

طریق مهر و قدر عاشقان مبتلا داند

تا در اقلیم جمالت پادشاهی داده اند

مهر و مه بر خوبی حسنت گواهی داده اند

ای که در دیوانگی تقلید مجنون میکنی

عاشق لیلی و شی گر نیستی چون میکنی

با جناب مولوی شخصی غریب

گفت نامت چیست گفتا، خاوری

آنها که چاشنی محبت چشیده اند

خون در پیاله خورده و دم در کشیده اند

بهر طریق که باشم خلاف رای تو باشد

کسی چه کار کند کآن بمدعای تو باشد

گاهی مرا درون دلی گه بدیده ای

از دیده و دلم چه شنیدی چه دیده ای

مدی کشیدی از الف تیغ بر سرم

بر سر مرا تو دولت سرمد کشیده ای

جنیا، از راستی چیزی تمنا کرده ای

راستی را خوش حریف چرب پیدا کرده ای

بکنه ذات تو هرگز نمیرسد ذاتی

یکی ز ذات تو میگوید . از صفات یکی

پیوسته بدل یار غم یار کشم

وز دیده همه منت دیدار کشم

جانم بلب آمد و تن از غم کاهید

اینها همه از دوری دلدار کشم

بر شاخ سر و قمری نالان به بند توست

او را مکش که عاشق سر در کمند توست

ز شعرم آنچه حالا در حساب است

هزار و نهصد و پنجه کتابست

گر نه هردم ز سر کوی توام اشک برد

عاشقی ها کنم آنجا که فلک رشک برد