درون پر طمع جامی مزن دم

که بر طبع فلان ممسک کرم نیست

چو آید در میان میزان انصاف

طمع در خست از امساک کم نیست

نه زهد آمد مرا مانع ز بزم عشرت اندیشان

غم خود دور میدارم ز بیم عشرت ایشان

بجایی کاطلس شاهان نشاید فرش ره حاشا

که راه قرب یابد دلق گرد آلود درویشان

غم بتان مخور ایدل که زار خواهی شد

اگر عزیز جهانی که خوار خواهی شد

اگر چو من هوس زلف یار خواهی کرد

ز عاشقان سیه روزگار خواهی شد

تو از طریقه یاری همیشه غافل و من

[...]

چنان از پا فکند امروزم آن رفتار و قامت هم

که فردا برنخیزم بلکه فردای قیامت هم

استخوان را اگر نشان کردی

تیر را مغز استخوان کردی

هر یکی را به شوهری دادم

آنکه کابین نداد و عنین بود

شیرین منشان شهوت انگیز کجا

با بوالهوسان نسبت عشاق مکن

کآیینه غبار گیرد از آه

این طرفه که آه صبحگاهی

در دیده خلق، مردم دیده شوی

با خلق چنان مکن که گر فعل تو را

زگلزار جهان قانع بخاری

بدور نرگس تو سر خوشی لاله چه باشد

معین است که مستی یک پیاله چه باشد

هر که در میکده یک لحظه نشیمن سازد

جای بحث است اگر مدرسه مسکن سازد

[...]

وه که این شعله شبی بیخبرم می سوزد

جهانگردی، حلیمی، بردباری

خواب می بینم که آبم می برد

نمکدانی به تنگی چون دل مور

نمک چندان که در عالم فتد شور

کجراتیان همه نمکی دل کبابشان

تا مگر آید دگر ره نام شیرینش بگوش

بغیر ناقه لیلی که می کند خاری

اتاقه نیز بسر میکند پریشانم

منزل عشق که وادی سمومست و سراب

وز داغ جدایی نه چنانم که توان گفت

دیروز پریشانی خود را بتو گفتم

که با دل در میان بنهاده ام راز نهانش را

بنو روزی نویدی میدهد باد سحر گاهی

که دارد بعد ازین شبهای هجران رو بکوتاهی

موی ژولیده که بر سر من ابتر دارم

بهر جا پا نهی خواهم که گردم خاک راه آنجا

چه خوش بزمی است رنگین مجلس جانان چه سود اما

ای رخت ماه اوج زیبایی

قامتت سرو باغ رعنایی

سرو و گل را اگر بود با تو

دعوی حسن و لاف زیبایی

سرو بر جا بماند از خجلت

[...]