نمک چندان که در عالم فتد شور

کجراتیان همه نمکی دل کبابشان

خونخواره اند و خون حریفان شرابشان

بیا ای عشق آتش زن دل افسرده ی ما را

بنور خویش روشن کن چراغ مرده ی ما را

خواب دیدم کاز هوا شاهین او صیدی ربود

چون شدم بیدار مرغ دل بجای خود نبود

غرق عرق شده رخ چون آفتاب تو

طوفان حسنی و همه عالم خراب تو

چو گفتی ام که برو، پیشت آمدم از شوق

بخود نبودم و این فهم کردم از سخنت

به بیدردان نشینی کی فتد بر من نگاه از تو

نه قدر حسن میدانی نه درد عشق، آه از تو

بطرف میکده ها روز بینوایی ما