تا دل مرد خدا نامد بدرد

هیچ قومی را خدا رسوا نکرد

خار هر کید که بد خواه براه تو نهاد

خنجری گشت که جز در جگر او نخلید

دنیا که در او ثبات کم می بینم

در هر فرحش هزار غم می بینم

چون کهنه رباطی است که از هر طرفش

راهی به بیابان عدم می بینم

این سفر کردن و این بی سر و سامانی ما

بهر جمعیت دلهاست پریشانی ما

« یکی را ز بخت سیه برکشد

یکی را ز تخت کیان سرکشد

« نه زین شاد باشد نه ز آن دردمند

چنین است رسم سرای بلند

هم سیادت در حسب، هم پادشاهی در نسب

کو سلیمان تا به انگشتش کند انگشتری

دیده از آتش دل غرقه در آبست مرا

کار این چشمه، ز سر چشمه خرابست مرا

دوست ساقی شد دلا جام محبت نوش کن

نیست وقت گفتگو دم در کش و خاموش کن

کهن شد قصه مجنون حدیث درد من بشنو

بهر افسانه عمر خود مکن ضایع سخن بشنو

دامن بمیان بر زده جانانه ام امروز

من عاشق آن طور یتیمانه ام امروز

گل بستان بنی فاطمه عبدالباقی

کآید از نکهت او بوی نبی مرسل

مسکن شده کوچه ملامت ما را

ره نیست بوادی سلامت ما را

درویشانیم ترک عالم کرده

اینست طریق تا قیامت ما را

تا پریشان نشود کار بسامان نرسد

شرط عشق است که تا این نشود آن نشود

به پیش شمع رخت آفتاب یعنی چه

به پیش خال و خطت مشکناب یعنی چه

خیال نرگس مستت ز دست برد مرا

و گر نه با دل پر درد خواب یعنی چه

عرق بروی تو هر کس که دید میگوید

[...]

تا دور ز محمل جمالت شده ام

نومید ز دولت وصالت شده ام

پیوسته بود خیال تو مونس جان

شرمنده ز الطاف خیالت شده ام

بناحق ار چه مرا میکشی ولیک به بین

که عاقبت چه کند با تو خون ناحق من

آن شوخ که دی وعده ی صدگونه جفا کرد

المنه لله که امروز وفا کرد

من که باشم که تو را دشمن من باید بود

در پی بودن و نابودن من باید بود

بجان رسید دل از محنت جهان ما را

اجل کجاست که منت نهد بجان ما را

رقیبان معتبر در کوی او، من خوار و زار آنجا

سگان را پیش او صد قدر و من بی اعتبار آنجا

نهادی بر دلم داغ نهان و سوختی جان را

[...]

نگفتم تیغ کین بردار و اول قتل هادی کن

بگفتا، در ره عاشق کشی هادی نمیخواهم