محرم شدم بعشق و جهان شد مرا حرم

لبّیک عاشقی زدم از جان و دل بهم.

یقول مولای: اما تستحی

ممّا اری من سوء افعالک؟!

فقلت: یا مولای رفقا، فقد

افسدنی کثرة افضالک!

تسبیح رهی، وصف جمال تو بسست

وز هر دو جهان ورا وصال تو بسست‌

اندر دل هر کسی جدا مقصودیست

مقصود دل رهی خیال تو بسست.

باطن تو کی کند با مرکب شاهان سفر

تا نگردد رای تو بر مرکب همّت سوار

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

همّت اندر راه بند و گام‌زن مردانه‌وار

نام تو مرا مونس و یارست بشب

وز ذکر توام هیچ نیاساید لب.

نیکو گفت آن جوانمرد که در ذمّ دنیا گفته:

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی؟

اگر دینت همی باید، ز دنیا دار می بگسل

ورت دنیا همی باید، بده دین و ببر دنیا

ور از دوزخ همی ترسی، بمالی بس مشو غرّه

[...]

یار از دل من خبر ندارد گویی

یا خواب بمن گذر ندارد گویی‌

هر شب نگرانم بیمن تا تو بر آیی

زیرا که سهیلی و سهیل از یمن آید

کوشم که بپوشم صنما نام تو بر خلق

ز اوّل سخنی نام تو اندر دهن آید!

ای باز هوا گرفته باز آی و مرو

کز رشته تو سری در انگشت منست.

خون صدّیقان بپالودند و زان ره ساختند

جز بجان رفتن درین ره یک قدم را بار نیست.

چون صورت تو بت ننگارند بکشمر

چون قامت تو سرو نکارند بکشور!

دلداده بسی بینم و دلدار یکی

جوینده یار بی‌عدد، یار یکی!

هر شب نگرانم بیمن تا تو بر آیی

زیرا که سهیلی و سهیل از یمن آید.

ای گشته اسیر در بلای تو

آن کس که زند دم ولای تو

عشّاق جهان همه شده واله

در عالم عزّ کبریای تو

مشتاق تو در کویت، از شوق تو سرگردان

از خلق جدا گشته، خرسند بخلقانها

از سوز جگر چشمی، چون حلقه گوهرها

وز آتش دل آهی، چون رشته مرجانها

نوبة الاولی‌

قوله تعالی: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.

بیار پور مغانه، بده بپور مغان

که روستم را هم رخش روستم کشدا.

و لوجهها من وجهها قمر

و لعینها من عینها کحل.

باد جوی مولیان آید همی

بوی یار مهربان آید همی‌

گفتی: بکنم کار تو بنوا فردا

و آن کو که ترا ضمان کند تا فردا؟!

گر کعبه وصل تو کنند بر ما ناز

از بادیه هجر که مان دارد باز؟

ما می‌گردیم در بیابان نیاز

کز دور روا بود سوی کعبه نماز!