گر عزیزست سیم بر مردم

هست از وی عزیز تر مردم

چشم از آن بر سر آمد از همه تن

که ورا هست در نظر مردم

چشم نرگس اگر توانستی

[...]

یزرگوارا دانی که بهر خدمت تو

ز گونه گونه هنرها چه مایه پروردم

لطیفهای سخن را که زادۀ روحند

بسی بخون جگر همچو دایه پروردم

ز آفتاب حوادث نگاه دار مرا

[...]

ایا رسیده ز فضل و هنر بدان رتبت

که تیر چرخ خطابت کند خداوندم

علوّ قدر ترا با فلک نهم همبر

پس آنگهی بنشینم که من خردمندم

فلک شدست غبار ستانة تو و لیک

[...]

جهان فضل و کرم نجم دین که در خاطر

زعکس نظم تو صد باغ و بوستان دارم

جهانیانرا چون صبح روشنست ز من

که مهر خدمت تو در صمیم جان دارم

از آن چو شمع مرا بر سر آمدست زبان

[...]

حکیم عهد و فرید زمانه مجدالدّین

که طبع خستۀ خود شادمان ازو دارم

ورای نعمت صحّت درین جهان فراخ

تو هیچ نعمت دانی، من آن ازو دارم

چو در معالجت من نکرد تقصیری

[...]

گفتم چو بسته ام کمر بندگیّ تو

بهر میان خویش ز جوزا کمر خرم

در خاطرم نبود که بر خوان دولتت

آب آنگهی خورم که به خون جگر خرم

لایق شناسی از کرم خود که بردرت

[...]

ای بزرگی که کرامند بود گر بمثل

مدح اخلاق تو بر چشم خرد بنویسم

خطکی هست مرا گرچه چنان نیکو نیست

که بدان هر چه مرا رای بود بنویسم

این چنین خط که تو از بهر رهی بنوشتی

[...]

زبزرگوارا! من ترک مدح گفتن تو

اگر کنم نه ز تقصیر ، از اضطرار کنم

عطای شعر چو از تو جفا و جور بود

ضرورتست که خاموشی اختیار کنم

سرورا من بفّر دولت تو

خواجۀ چرخ را غلام کنم

دست اگر در زنم به فتراکت

بر سر آسمان لگام کنم

سایه ات گر مرا دهد نیرو

[...]

من بر آن بودم کزین پس منصب صدر کبیر

گوشوار گوش سازم طوق این گردن کنم

چون به سعی او بود ادرار و مرسومم روان

خدمت دربانی ار فرمایدم کردن کنم

چون طمع کردست در ادرار و در مرسوم من

[...]

من که شب و روز گنه می کنم

بندگی حرص و شره می کنم

شرم ندارم که به موی سپید

نامۀ اعمال سیه می کنم

نیست ز من باز پس افتاده تر

[...]

من بی برگ از تو این یک بار

شاخ بی برگ و بار می خواهم

خرد و در هم شکسته بی سببی

دست و پایی هزار می خواهم

زان درختی که در زمستانها

[...]

ای بزرگی که کامرانی تو

از خدا بر دوام میخواهم

تا همه خواجه تاش من باشد

اخترانت غلام می خواهم

بختیان سپهر را هر هفت

[...]

من که در خانه منزوی شده ام

عذر خویش از گناه می خواهم

دست از خواستن بداشته ام

که نه مال و نه جاه می خواهم

نه اگر زین شکسته تر باشم

[...]

گر خواجه ز بهر ما بدی گفت

ما چهره ز غم نمی خراشیم

ما جز که ثنای او نگوئیم

تا هر دو دروغ گفته باشیم

ز روزگار بیک ره کرانه می جویم

ملول گشته ام از خود بهانه می جویم

چهار حدّ وجودم مخالفان دارند

ره برون شو خود زان میانه می جویم

بان سوهان بر تیغ می زنم خود را

[...]

پریر جود تو با من حدیث بخشش کرد

ز بهر آنکه منش شکر جاودان گویم

من از تکلّف گفتم که نی معاذالله

که من ثنای تو از بهر سوزیان گویم

بگویش خویش فرو گوی از زبان رهی

[...]

صاحب عادل شهاب ملک و دین

ای درونت مهبط روح الامین

تابرآوردی سر از جیب سخا

بحر می دزدد کف اندر آستین

بر امید آن که تا بخشی مرا

[...]

مجلس محترم جما الدّین

ای هنر او شمایل تو بیان

چون تویی پایمرد اهل هنر

کار کی کن مرا اگر بنوان

راوی شعر من تو بو دستی

[...]

کیست همخانۀ؟ زبان؟ دندان

حکمتی هست اندرین پنهان

باشد از ازدواجشان مضبوط

کدخداییّ خاندان دهان

این همه لین و آن همه شدّت

[...]