ره پویه بر بارگی بسته شد

همه صف به بدخواه بگسسته شد

زبیم شرر بار شمشیر شاه

بد اندیش از مرگ جستی پناه

گریزنده از پیش آن شاه تفت

[...]

نهاد آن گهی دست بر روی دست

نگه را به یال تکاور ببست

چو از شاه، شمر پلید این پدید

ز شادی دل تیره اش بردمید

بگفت: ای سپه کارما شد به کام

[...]

نهشتی نشانی ز مردانشان

که بودند هر یک به مردی، نشان

در این دشت ماندی به جا چند زن

گرفتار یک دشت شمشیر زن

دگر کودکی چند نابرده روز

[...]

بگفتند: کای داور دادرس

که فریاد رس نیست غیر از تو کس

تویی آنکه گیری جزا را تو سخت

همی بینی این مردم تیره بخت

چه سازند با پور پیغمبرت

[...]

گرفتی همی از زمین، گرم خاک

فشاندی به زخم تن چاک چاک

به شکرانه پوزش بیاراستی

شکیب از خدای جهان خواستی

به ناگاه اهریمنی تیغ زن

[...]

تنی دید مانند لاله ستان

پر از غنچه ی ناوک جانستان

ز خونش به هر سو روان جویبار

زمین بلا را شده آبیار

چو نیکو خداوند خود را شناخت

[...]

یکی پور بودش به پرده سرای

سمن بوی، گل روی و خورشید رای

دل شاه آکنده از مهر او

رخ روشنش تازه با چهر او

نرفته بر او سال بیش از چهار

[...]

زهر سو بدو ناکسان تاختند

گشادند پیکان و تیغ آختند

گرفتند گردش سران سپاه

ازاین گفته جویم به یزدان پناه

بزد خولی آن زشت ناپاکخوی

[...]

در آن دم پی دیدن روی شاه

برون ناگهان آمد از خیمه گاه

یکی پرده گی دختری از رسول

که بد از بزرگی چو مامش بتول (س)

یکی پرده گی پرده دارش سروش

[...]

وزانسو عمر، پور بدخواه سعد

به لشگر خروشید مانند رعد

که تا چند این بردباری به کار؟

سرآرید این خسته را روزگار

یکی از شما سر،کند زو جدا

[...]

چو فرمان بود از امامان پاک

که گوییم از این ماتم هولناک

بگویم و گرنه مرا بد گریز

ازاین گفته گرمی شدم ریز ریز

تو نیز ای نیوشای آوای من

[...]

که جز من کسی مرد این کار نیست

به نزد من این کار، دشوار نیست

منم آنکه خون بارد از دشنه ام

به خون حسین علی (ع) تشنه ام

بود گرچه نوباوه ی مصطفی (ص)

[...]

به هر سو دمان همچو باد دمان

به بوی سلیمان آخر زمان

پی جستجوی خداوند خویش

گرفته ره قتلگه را به پیش

تن کشته گان را همی کرد، بوی

[...]

سمندی بدیدند بی شهسوار

خروشان و گریان چو ابر بهار

زناوک برآورده چو مرغ، پر

زخون کرده برگستوانی به بر

تن پیلوارش شده رنگ رنگ

[...]

پدر کشته دخت رسول انام

سکینه، شکیب روان امام

به عناب نسرین که بی آب خست

بیافکند بر گردن باره دست

بگفتا: که ای اسب فرخنده شاه

[...]

سر بانوان بهشت برین

مهین پرده گی دخت ضرغام دین

گرفتش روان کرده از دیده آب

به دستی عنان و به دستی رکاب

همی زار گفت ای سمند نبی

[...]

بگویم کنون کان بد اختر سپاه

چه کردند چون کشته گردید شاه

نخستین تنی چند شیطانپرست

به تاراج رختش گشودند دست

زدرع و ز خفتان و پیراهنش

[...]

زخرگه برون آمدم با شتاب

دلی پر ز آتش دو دیده پر آب

به ناگه بیفتادم آن دم نگاه

سوی کشته ی شاه و یاران شاه

بدیدم بدن هایی از نور پاک

[...]

یکی داستان دیده ام جانگزا

ز گفت مهین دخت شیر خدا

بپیوندمش من به گفتار خویش

که آتش زنم بر دل شیعه، بیش

چنین گفته آن بانوی راستان

[...]

بینم که آن مردم پر زکین

چه سازند با آل حبل المتین

به ناگه پدیدار شد شمر دون

به گردش گروهی به بد رهنمون

رسیدند آنجا که بیمار بود

[...]