جان تازه ز تردستی ابر است جهان را

آبی به رخ آمد، چه زمین را چه زمان را

افلاک شد از عکس گل و لاله شفق رنگ

مشّاطهٔ نوروز بیاراست جهان را

ساقی دم عیش است نبازی به تغافل

[...]

مرغ شب پیشتر از آنکه برآرد آواز

دل شوریده نوا، زمزمه ای کرد آغاز

می سرایید دل و کلفت آواز نبود

ایمن از فتنه گریهای زبان غمّاز

دادم از شور جنون بال و پر شوق به هوش

[...]

از چاک سینه چون جرس آوا برآورم

تا شهریان عقل به صحرا برآورم

کشتی دل فسرده به خشکی فکنده است

این قطره را فشرده و دریا برآورم

تا کار داغ عشق به سامان کنم تمام

[...]

ای موی تو را غالیه سا عنبر سارا

چون نافه سیه روزم از آن زلف شب آسا

دیدار تو را چهره گشا دیده ی حق بین

رخسار تو را روی نما، نور تجلّا

هم روی تو پیرایهٔ صد مسأله حکمت

[...]

ای نفس کجا بود تو را مولد و منشا؟

بر تودهٔ غبرا چه کنی منزل و مأوا

در مهبط ادنیٰ به خساست چه نشینی؟

ای گشته فراموش تو را، مصعد اعلی

تا چند به پیمایش این شیب و فرازی؟

[...]

آمد سحر ز کوی تو دامن کشان صبا

اهدی السّلام منک عَلی تابع الهدا

جز عشق هر چه هست ضلال است و گمرهی

از بنده راه راست، ز عشق است تا خدا

شد زان سلام زنده، عظام رمیم من

[...]

کای آستان قصر جلال تو عرشسا

وی مهر ومه به راه توکمترز نقش پا

روشن فروغ رای تو کالنّور فی الظّلم

در دل خیال روی تو، کالبدر فی الدجا

خیّاط قدرت ملک العرش دوخته ست

[...]

ای نور دیده را به غبار تو التجا

خاک درت به کعبهٔ دلها دهد صفا

چشم من است و دست تو یا معدن الکرم

دست من است و دامنت، ای مظهر السّخا

زین پیش اگر چه از مدد طالع بلند

[...]

گردی ز آستان تو یا مبدء النعم

چشم امیدوار مرا منتهی الرّجا

سر کی فرود آیدم، الا به طوق تو؟

لالای کمترین توام، خالص الولا

بر جبهه داغ بندگیم بر تو روشن است

[...]

یک پرده نشید است صلا گوش اصم را

ناقوس صنم خانه و لبیک حرم را

از بتکده تا کعبه رهی نیست، برهمن

سدِّ ره خود ساخته ای سنگ صنم را

در عشق، بتی را دل و دین باخته بودیم

[...]

در زیر لب آوازه شکستیم فغان را

گوشی بنما تا بگشاییم زبان را

شد سامعه ها چشمهٔ سیماب، گشاید

دیگر صدف ما به چه امّید دهان را؟

افتاده ز جمع آوری، آشفته حواسم

[...]

با همه سیلی که شسته روی زمین را

طرفه غباری ست چشم حادثه بین را

بار الم بی حد است و گرد کدورت

پشت فلک را ببین و روی زمین را

گوشهٔ امنی که هست وادی جهل است

[...]

بریده لذّت دردت ز دل تمنّی را

نموده شهد غمت تلخ، من و سلوی را

رخ تو بیّنهٔ صدق معجزات آمد

لبت گواست، دم روح بخش عیسی را

به جیب پیرهن از آستین برآورده ست

[...]

شد جان و هوش و صبر و خرد را ز کار دست

مشکل دهد دگر به هم این هر چهار دست

دست ای سبو مکش ز حریفان درین خمار

تا عهد کهنه تازه نمایم بیار دست

دادم ز دست حلقهٔ درگاه کعبه را

[...]

آلودهای به خون من جان نثار دست

کارم تمام تا نکنی بر مدار دست

باید نوازشی دل بی طاقت مرا

گاهی بکش به سلسلهٔ تابدار دست

در شهر شهره ام به تن خسته چون هلال

[...]

زان پیش کز فراز در هفت خوان صبح

پرچم گشا شود علم کاویان صبح

چشم ستارگان همه از شوق می پرند

در رهگذار خسرو خاورستان صبح

بودم نهاده بر سر زانوی فکر سر

[...]

زین ششدرم چو بال فشانی دهد گشاد

این هفت قله را، چو غباری دهم به باد

بر سدره روح قدسی من آشیان کند

این دخمه را نهم به سر گور کیقباد

جان بی غمانه وارهد از جسم خیره سر

[...]

غم چو در سینه لنگر اندازد

دیده در موج خون در اندازد

ز غبار دلم، قضا وقتیست

طرح دنیای دیگر اندازد

هوس توبه تا به کی در عشق

[...]

آنجا که خامه، شکّر گفتار بشکند

طوطی، سخن به غنچهٔ منقار بشکند

در عالمی که خبرت و انصاف جوهری ست

نظمم بهای گوهر شهوار بشکند

دامان ابر از عرق شرم تر شود

[...]

چون شست غمزهٔ تو گشاد کمان دهد

صیدافکنی خدنگ قضا را نشان دهد

شهد از حدیث تلخ تو شیرین دهان برد

لب گر دهد خدا، لب شکرفشان دهد

لطفت میان معجز و سحر امتزاج داد

[...]