بیدف بر ما میا که ما در سوریم

برخیز و دهل بزن که ما منصوریم

مستیم نه مست بادهٔ انگوریم

از هرچه خیال کرده‌ای ما دوریم

بیرون ز دو کون من مرادی دارم

بی‌شادیها روان شادی دارم

بگشای بخنده آن لبان خود را

زیرا ز گشاد آن گشادی دارم

بیکار شدم ای غم عشقت کارم

در بیکاری تخم وفا میکارم

من صورت وصل میتراشم شب و روز

با خاطر چون تیشه مگر نجارم

بیگانه مگیرید مرا زین کویم

در کوی شما خانهٔ خود می‌جویم

دشمن نیم ارچند که دشمن رویم

اصلم ترکست اگرچه هندی گویم

بیگاه شد وز بیگهی من شادم

امشب قنق است یار فرخ‌زادم

روز و شب دیگر است در عشق مرا

من زین شب و زین روز برون افتادم

تا آتش و آب عشق بشناخته‌ام

در آتش دل چو آب بگداخته‌ام

مانند رباب دل بپرداخته‌ام

تا زخمهٔ زخم عشق خوش ساخته‌ام

تا ترک دل خویش نگیری ندهم

وانچت گفتم تا نپذیری ندهم

حیلت بگذار و خویشتن مرده مساز

جان و سر تو که تا نمیری ندهم

تا جان دارم بندهٔ مرجان توام

دل جمع از آن زلف پریشان توام

ای نای بنال مست افغان توام

وی چنگ خمش مشو که مهمان توام

تا چند بهر زه چون غباری گردم

گه بر سر که گه سوی غاری گردم

تا چند چو طفل بر نگاری گردم

یک چند گهی بگرد یاری گردم

تا چند چو دف دست ستمهات خورم

یا همچو رباب زخم غمهات خورم

گفتی که چو چنگ در برت بنوازم

من نای تو نیستم که دمهات خورم

تا خواسته‌ام از تو ترا خواسته‌ام

از عشق تو خوان عشق آراسته‌ام

خوابی دیدم و دوش فراموشم شد

این میدانم که مست برخاسته‌ام

تا روی تو دیدم از جهان سیر شدم

روباه بدم ز فر تو شیر شدم

ای پای نهاده بر سر خلق ز کبر

این نیز بیندیش که سر زیر شدم

تا زلف ترا به جان و دل بنده شدیم

چون زلف بس جمع و پراکنده شدیم

ارواح ترا سجده‌کنان میگویند

چون پیش تو مردیم همه زنده شدیم

تا شمع تو افروخت پروانه شدم

با صبر ز دیدن تو بیگانه شدم

در روی تو بیقرار شد مردم چشم

یعنی که پری دیدم و دیوانه شدم

تا ظن نبری که از تو بگریخته‌ام

یا با دگری جز تو درآمیخته‌ام

بر بسته نیم ز اصل انگیخته‌ام

چون سیل به بحر یار درریخته‌ام

تا ظن نبری که از غمانت رستم

یا بی‌تو صبور گشتم و بنشستم

من شربت عشق تو چنان خوردستم

کز روز ازل تا با بد سرمستم

تا ظن نبری که من دوی می‌بینم

هر لحظه فتوحی به نوی می‌بینم

جان و دل من جمله توی می‌دانم

چشم و سر من جمله توی می‌بینم

تا ظن نبری که من کمت می‌بینم

بی‌زحمت دیده هر دمت می‌بینم

در وهم نیاید و صفت نتوان کرد

آن شادی‌ها که از غمت می‌بینم

تا کاسهٔ دوغ خویش باشد پیشم

والله که به انگبین کس نندیشم

ور بی‌برگی به مرگ مالد گوشم

آزادی را به بندگی نفروشم

تا پردهٔ عاشقانه بشناخته‌ایم

از روی طرب پرده برانداختیم

با مطرب عشق چنگ خود در زده‌ایم

همچون دف و نای هردو در ساخته‌ایم