گر حکم جهان زیر نگین داشتمی

بر خاک درت نثار چین داشتمی

زآنجا که تویی مرا چنین می داری

گر من توَمی تو را چنین داشتمی

چون دید دلم که شکل موزون داری

خود را به تو داد تا توَش چون داری

دل جام جهان نماست نه جام شراب

کش روز و شب از فراق پرخون داری

ای باد اگر گذر کنی بر صرصر

از من سخن[ی] به یار سیمین بربر

کاو گفت تو را که ای بت حیلت گر

گر هست غمت پس غم من بهتر خور

گفتم طربی به صد دل و دین بخرم

هان تا که فروشد، من مسکین بخرم

جایی برسید درد دل، گر یابم

مرگی به هزار جان شیرین بخرم

دل را چو فتاد با غم عشق تو رای

چندانک توانی به غمش می افزای

تا جان دارم دست من و دامن تو

زین سر نروم تا که بُباشم برپای

بی وصل توَم مباد هرگز نفسی

جز درد توَم مباد فریادرسی

عمر من اگر زهجر کوتاه شود

بالای دراز تو بماناد بسی

من معذورم اگر شوم هرزه درای

با عشق تو عقل کی بماند برجای

چون مظهر مظهرت منم در همه جای

شاید که به من فخر کند خلق خدای

پرسید زدل دیده که گر ناشادی

در من ره خونابه چرا نگشادی

دل گفت تو جرم خویش بر ما چه نهی

در دام بلا به پای خود افتادی

هر روز دلم در طلب دلداری

بنهاده به نزد خویشتن بازاری

هر جا که شکر لبی و گل رخساری

ما را همه درخور است مشکل کاری

چشمت که زناز می کند رعنایی

لالایی او به حاجبان فرمایی

هر چند که حاجبانش لالا باشند

لایق نبود به حاجبان لالایی

چون است به درد دیگران درمانی

آنگه که به درد ما رسی درمانی

من صبر کنم تا تو ازو درمانی

آیی به درم چو حلقه بر در مانی

ای شب مدد جان و جوانیم تویی

سرمایهٔ عمر جاودانیم تویی

نی نی غلطم تو را چرا بد گفتم

شک نیست که روز زندگانیم تویی

با ما خبری نداری ای بینایی

از روی تو گل همی کند رعنایی

گر تو رخ خویش را به گل بنمایی

چون بلبل مست گل کند رسوایی

ای سوخته و ساخته در کار تو من

ای جان و دلم باخته در کار تو من

عقل و خرد و هوش و دل و دیده و دین

یک یک همه در باخته در کار تو من

سهل است مرا یاد تو افزون کردن

یا دامن دل را سگ پرخون کردن

این آسان است لیک بس دشوار است

سودای تو از دماغ بیرون کردن

هرگز نرود مهر تو پاک از دل من

گر نیز شود زیر زمین منزل من

صد سال برآید و بپوسد تن من

هم بوی وصال تو دمد از گل من

امروز چنان گفت نگارم با من

کاین سوز نمی رسد به هر تردامن

بی خود شو اگر نشست خواهی با من

کاینجا منم و تو یا تو گنجی یا من

بنگر تو بدان ماه فروز دل من

باور نکنی قصّهٔ سوز دل من

این واقعه را کسی تواند دانست

کاو خفته بود شبی به روز دل من

ای عادت تو وعدهٔ باطل دادن

در جام شکر شربت قاتل دادن

وآن زلف شکستهٔ تو را دادم دل

کز لطف بود شکسته را دل دادن

دل را چه محل کاو بپذیرد غم او

جان را چه خطر بود که گیرد کم او

حاصل زجهان دمی است یا دم زدنی

باری چو زدم نمی گریزد دم او