ایوان سرای خویش برداشته گیر

وآن سقف بر آسمان برافراشته گیر

دیوار همه لعل، ستونش یاقوت

روزی دو سه بنشسته و بگذاشته گیر

ای دل همه کار تو به بالا شده گیر

اسباب تو یک هفته مهیّا شده گیر

از تخت ثری تا به ثریّا شده گیر

امروز چو دی گذشت فردا شده گیر

با صولت جمشید و فریدون شده گیر

با ثروت و با مال چو قارون شده گیر

با گونهٔ زر نگار و با سیمبَران

روزی دو سه بنشسته و بیرون شده گیر

از آتش حرص و آز تا چند نفیر

ای آب ز روی رفته پندی بپذیر

ای خوار چو خاک راه تا چند امیر

ای عمر به باد داده میری کم گیر

جهدی بکن ار پند پذیری دو سه روز

تا پیشتر از مرگ بمیری دو سه روز

دنیا زن پیر است چه باشد گر تو

با پیر زنی انس نگیری دو سه روز

در دایرهٔ نقطهٔ پرگار جهان

کس نیست که هست آگه از کار جهان

قصّه چه کنم مرگ زپس غم در پیش

احسنت زهی متاع بازار جهان

جهدی بکن ای خواجه درین عالم دون

بیرون افتی که نیست این جای سکون

ور زانک به اختیار بیرون نشوی

دست اجلت کند به سیلی بیرون

ای دل زغمش که گفتیت چون خون شو

یا ساکن عشوه خانهٔ گردون شو

چون دانستی که نیست سامان مقام

انگار که در نیامدی بیرون شو

ای دل دل خسته بر جهان بیش منه

وای کاه ضعیف کوه بر خویش منه

کوته تر از آن است که می دانی عمر

چندان امل دراز در پیش منه

تا دل زعلایق جهان حُر نشود

هرگز شبه وجود ما دُر نشود

پر می نشود کاسهٔ سرها زهوس

هر کاسه که سرنگون بود پر نشود

دنیا کَزِ تست بَهر بیشی و کمی

خواهیش به شادی گذ[ر]ان خوه به غمی

زین منزلت البته چو می باید رفت

خواهی به هزار سال خواهی به دمی

از بَهر جهانی که تو هیچی دَروی

آزار کسی چرا بسیچی دَر وی

فی الجمله به جملگی تو را گیر جهان

بگذاری و بگذری چه پیچی دَروی

ما را چه پلاس و چه طراز اکسون

چه عیش و نشاط و چه غم گوناگون

چون همّت من فرونیاید به دو کون

چه خانقه جنینه ما را و چه تون

دنیا که جوی وفا ندارد در پوست

هر لحظه هزار مغز سرگشتهٔ اوست

چندین که خدای دشمنش می دارد

گر دشمن حق نئی چرا داری دوست

چون هست جهان به نیستی آلوده است

غم خوردن نیک و بد ازو بیهوده است

هیهات که ناآمده را حاصل نیست

افسوس که آنچ رفت چون نابوده است

جان در تن تو نفس شماری بیش است

وین کالبد تو یادگاری بیش است

گیرم که جهان به جملگی ملک تو شد

ای هیچ ندیده کار و باری بیش است

ای خواجَه اگر تو را سَعادت خویش است

ایمن منشین زآنچ تو را در پیش است

زینها که تو مال و ملک می پنداری

جز مرداری و مرد ریگی بیش است

چندین گفتم دلا که از خود برخیز

زآن پیش که کاریت بیفتد برخیز

کاین منزل پرشور به نزدیک خرد

والله که نشستنش نیرزد برخیز

ای دل مگشای لب زاسرار و بُرَو

زنهار نگه دار زاغیار و بُرَو

در دامن تو زمانه گر خاک کند

دامن به سر جهان برافشار و بُرَو

خواهی به زمین نشین و خواهی به بساط

خواهی به غمش گذار و خواهی به نشاط

دنیا همه منزل است مانند رباط

آخر همه را گذاشت باید به صراط