اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات
»
شمارهٔ ۱۱۰
خواهی به زمین نشین و خواهی به بساط
خواهی به غمش گذار و خواهی به نشاط
دنیا همه منزل است مانند رباط
آخر همه را گذاشت باید به صراط
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این ابیات به نوعی بیانگر واقعیت زندگی است. شاعر می‌گوید که انسان می‌تواند در زندگی به هر حالتی باشد، چه در اندوه و چه در شادی. دنیا مانند مسافرخانه‌ای است که نهایتاً باید از آن عبور کرد و به سرنوشت نهایی رسید. به طور کلی، زندگی موقتی است و همه باید روزی به مسیری دیگر بروند.
هوش مصنوعی: اگر بخواهی می‌توانی در زمین نشینی و اگر بخواهی می‌توانی به خوشی بپردازی؛ می‌توانی در غم او بگذرانی و یا می‌توانی در شادی به سر ببری.
هوش مصنوعی: دنیا مانند یک مرحله از سفر است، جایی که در نهایت همه باید به مسیری که مشخص شده، بروند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ای در دل ما ز ذوق قرب تو نشاط
علم تو محیط هستی ماست محاط
فرمان تو کارخانه فطرت را
هر لحظه برنگی دگر افکند بساط
گر راه روی تجاوز از خط صراط
حاشا که بتفریط کنی یا افراط
توحید ره است و شرک اضافات طریق
ره صاف شد ار اضافه‌ات شد اسقاط
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.