از خاک ره خود آبم ارزانی دار

یا رؤیت خود به خوابم ارزانی دار

چون هستی تست کنج دلهای خراب

یا رب تو دل خرابم ارزانی دار

از تست فتاده در خلایق شر و شور

در پیش تو درویش و توانگر همه عور

ای با همه در حدیث و گوش همه کر

وای با همه در حُضور و چشم همه کور

ای از همه بی نیاز و ای بنده نواز

و از تست که کار من نمی گیرد ساز

صد مشغله در راه من انداخته ای

آنگه گویی تمام با من پرداز

نه چارهٔ آنک با تو گردم همراز

نه زَهرهٔ آنک از تو برآرم آواز

کارم زتو البته نمی گیرد ساز

کار من بیچاره حدیثی است دراز

ای آنک تو را به هیچ کس نیست نیاز

کوتاه کن این قصّه که شد کار دراز

ما درخور عجز خویشتن می نالیم

تو درخور لطف خویشتن چاره بساز

ای از دو جهان به حسن و زیبایی فاش

ای از همه پنهان و به پیدایی فاش

بر حالت ما مگیر زان روی که ما

سودازدگانیم به شیدایی فاش

یا رب مگذارم اینچنین بی حاصل

نه دین به سلامت و نه دنیا حاصل

بنمای رهی کزو میسّر گردد

بی منّت دعوی همه معنی حاصل

گر غمگینم چو از توَم دلشادم

واَر دلشادم چو با توَم آزادم

تن با تو به شادی و به غم در دادم

یعنی که کریم الطرفین افتادم

از درد سر خویش ندانم چونم

وز دایرهٔ وجود خود بیرونم

یا رب تو مرا از سر و گردن برهان

کز خود به سری زگردنی افزونم

ای از پی دیدنت منوّر چشمم

نور تو گرفته است سراسر چشمم

از خاک در تو سرمه ای بخش مرا

تا جز تو کسی نماند اندر چشمم

آن را که فراموش نئی یادش کن

پیوسته غم تو می خورد شادش کن

در عشق تو پیر گشت رنجش منمای

در بندگیت به مزد آزادش کن

در حضرت تو صدق و نیاز آوردم

وز درد تو قصّهٔ دراز آوردم

نقدی که به من سپرده بودی به اَلَست

قلب و دغل و شکسته باز آوردم

ای از پی لطف تو دل من نگران

چون پوشیدی تو پرده بر من مدران

زین پس من و بندگیت تا من بزیم

تو نیز گذشته را زمن در گذران

ای از کرم تو خلق را امن و امان

در قبضهٔ قدرت تو عاجز دل و جان

ما را تو زهر چه آن نشاید برهان

وانگاه به هر چه آن بباید برسان

استاد چو صانع آمد و چابک دست

آسان باشد به نزد او بست و شکست

در صنعت او چنانک خواهد پیوست

گه هست کند زنیست و گه نیست زهست

خاصیت قرآن تو ندانی شاید

خوانی و معانیش ندانی شاید

قرآن ز برای بندگی شاید بود

تو از پی جامگیش خوانی شاید

بگذر زمکان و کون عالم به طلسم

وز هستی لامکان تصوّر کن قسم

چون می شاید گذشتن از جوهر و جسم

قانع مشو از معرفت ذات به اسم

فرمان ده ملک انبیا کیست؟ تویی

مصداق تعزُّ من تشا کیست؟ تویی

روشن نظر لقد رَای کیست؟ تویی

مرد ره حضرت دنا کیست؟ تویی

صدری که چو بدر کرد عالم انور

بگذشت وی از نُه فلک و هفت اختر

زین عالم شش جهت برآمد برتر

از فضل خدا تاج لعمرک بر سر

من خود به چه دل زنم دم سودایش

یا من چه سگم که دیده سازم جایش

گر دست رسد جملهٔ معصومان را

در دیده کشند جمله خاک پایش