تا با خلقی، تو بی‌گمان بی‌دینی

تا قبلهٔ تو خلق بود مسکینی

از هرچه جز اوست دیده و دل بر دوز

تا سلطنتِ اول و آخر بینی

مؤمن که به صدق ازو نرنجد چیزی

در پیشِ دلش جز او نسنجد چیزی

حق بر عرش است و عرش دانی چه بود

آن دل که درو جز او نگنجد چیزی

آتش نزند در دل ما الّا او

کوته نکند منزل ما الّا او

گر جمله جهانیان طبیبم گردند

حل می‌نکند مشکلِ ما الّا او

هر دل که به میدانِ هوای تو بتاخت

با نیک و بدِ زمانه یکسان در‌ساخت

دلها همه در بوتهٔ عشقِ تو گداخت

چونانک تویی، جز تو تو را کس نشناخت

آنجا که سراپردهٔ اِجلالِ جَلال

جان‌ها همه واله‌اند، زبانها همه لال

دنیا دلِ ما نبرد و عُقبیٰ نبرد

ما را همه مقصودْ وصال است وصال

خود را چو نمود او نه خیال است و نه طیف

تو چون و چگونه دانیش، باشد حیف

هرگز نرسی به ذاتِ او تا گویی

ماهو و متی و لم و این و کم و کیف

عقل ارچه همه علوم‌ها می‌داند

در دانشِ تو رسد فرو می‌ماند

ای دوست تویی که هستی خود دانی

آن کیست تو را چنان که هستی داند

در نفی تو خلق را امان نتوان داد

جز در رهِ اثباتِ تو جان نتوان داد

با آنکه ز تو هیچ مکان خالی نیست

در هیچ مکان از تو نشان نتوان داد

ای دوست تو را زان به عیان نتوان دید

کالبتّه به چشمِ جسم جان نتوان دید

از تو بگذر که تو ز تو چندان است

کز غایتِ تو ز تو جهان نتوان دید

گفتم که ز رخ پردهٔ عزّت بردار

بسیار کس‌اند منتظرِ آن دیدار

نیکو سخنی بگفت آن زیبایار

دیدار قدیم است برو دیده بیار

من گرچه سزای راهِ درگاه نیم

جز بر درِ سایهٔ هوالله نیم

چون من توام و تو من، توام راه نمای

تو آگهی از من و من آگاه نیم

خواهی که ببینی دلِ کارآگه را

و از خود به خدا عیان ببینی ره را

بر تختِ درون نشان به شمشیرِ زبان

شاهنشهِ لا اله الّا الله را

خواهی که به منزل برسانی ره را

در مملکتِ ابد ببینی شه را

بر خالص و مخلص تو طلب لازم دان

لالایی لا اله الّا الله را

در ذاتِ مقدّست کسی را ره نیست

و از عینِ کمالِ تو کسی آگه نیست

سرمایهٔ سالکانِ راهِ طلبت

جز گفتنِ لا اله الّا الله نیست

زنهار تو ای دل ز خدا آگه باش

چندانک تو را جهد بود در ره باش

در بندِ زر و سیم، تو تا کیّ باشی

رو طالبِ لا اله الّا الله باش

لا همچو نهنگ در کمین است ببین

الّا چو خزینه در یقین است ببین

راهی است زتو تا تو کشیده چو الف

سرّ ازل و ابد همین است ببین

مسکین دل من به وصل والا نرسید

از شیب وجود خود به بالا نرسید

جان من و صد هزار جانهای دگر

مستغرق لا شد که به الّا نرسید

چون شخص به نورِ ذکر بینا گردد

موسی صفت او به طور سینا گردد

عیسی زبان در قدم و دم باشد

در گنبد نیلگون مینا گردد

تا بتوانی مدام می باش به ذکر

کز ذکر تو را راه نمایند به فکر

محرم چو شدی در حرم اجلالش

بینی به عیان تو روی معشوقهٔ بکر

از ذکر شود خانهٔ فکرت معمور

وز ذکر شود دیو و شیاطین زتو دور

گر تو نفسی به ذکر حق بنشینی

بیزار شوی ز خویش و ز جنّت و حور