من و یاران به رخش آهنین‌پی

نشستیم و برون جستیم از ری

با پسرگفت زن قاضی ری

کای پسر، این‌همه غفلت تا کی

گفت با شوی که ای قاضی ری

آخر این شعبده‌بازی تا کی

شوی خندید و چنین گفت به ‌وی

خانم این چس نفسی‌ها تاکی

نشسته هنوز از ستم دست‌، دی

ز ابرو برافشاند خورشیدخوی

من از ناچرانی به کردار نی

جدل کرده با بنگ و افیون و می

زآب حیوانش حی شود لاشی

و من الماء کل شیئی حی

مژده کامروز شد پذیرفته

دعوت ما ز حضرت باری

زان حکیمان کهن کی چون طهاوی شعر نو

در وطن‌خواهی و آبادی و عمران دیده‌ای‌؟

خشک پش درد، ماندی در دل از داغ غمش

گر خود از شعر ترش در سینه مرهم نیستی

خلق را کرده طبیعت ز ازل

بدو قانون پلید ارزانی

سرّ تأثیر وراثت‌، اول

رمز تاثیر تعلم‌، ثانی

یک نیا عابد و عارف مشرب

یک نیا لشگری و دیوانی

پدرم شاعر و من زین سه نسب

شاعر و لشکری و روحانی

بپرید از فراز بام و ناگاه

ببینمتان به قصد خودنمایی

سحرگه سرکنید آرام آرام

نواهای لطیف آسمانی

سوی عشاق بفرستید پیغام

دمادم با زبان بی‌زبانی

شوند افرشتگان از چرخ نازل

به‌ زعم مردمان باستانی

شما افرشتگان از سطح منزل

بگیرید اوج و گردید آسمانی

ای شب موحش انده گستر

اندک احسان و فراوان ستمی