تا کجا خود را شماری ماء و طین

از گل خود شعله ی طور آفرین

گفت الماس ای رفیق نکته بین

تیره خاک از پختگی گردد نگین

گرچه رفت از دست ما تاج و نگین

ما گدایان را بچشم کم مبین

آیتی بنما ز آیات مبین

تا شود اعناق اعدا خاضعین

در میان کارزار کفر و دین

ترکش ما را خدنگ آخرین

تا ز بخششهای آن سلطان دین

مسجد ما شد همه روی زمین

نوع انسان را پیام آخرین

حامل او رحمة للعالمین

ای که باشی حکمت دین را امین

با تو گویم نکته ی شرع مبین

نور چشم رحمة للعالمین

آن امام اولین و آخرین

تا نشیند آتش پیکار و کین

پشت پا زد بر سر تاج و نگین

اشک او بر چید جبریل از زمین

همچو شبنم ریخت بر عرش برین

بهره ئی خواهی اگر از علم دین

در میان حلقهٔ درسم نشین

در هجوم کارهای ملک و دین

با دل خود یک نفس خلوت گزین

شنیدم که در پارس مرد گزین

ادا فهم رمز آشنا نکته بین

یک زمان با رفتگان صحبت گزین

صنعت آزاد مردان هم ببین

طعنه ئی زد چرخ نیلی بر زمین

روزگار کس ندیدم این چنین

عشق سلطان است و برهان مبین

هر دو عالم عشق را زیر نگین

آبها سیمین ، هوا ها عنبرین

قصرها با قبه های زمردین

شیخ ملت با حدیث دلنشین

بر مراد او کند تجدید دین

مؤمنان را گفت آن سلطان دین

«مسجد من این همه روی زمین»