تو با رستم شیر ناخورده سیر

میان را ببستی چو شیر دلیر

یکی خیمه زد بر سر او دود و قیر

سیه شد جهان چشمها خیره خیر

همه گنج تاراج و لشکر اسیر

جوان دولت و بخت برگشت پیر

همان از تن خویش نابوده سیر

نیاید کسی پیش درنده شیر

کمند کیانی بینداخت شیر

به حلقه درآورد گور دلیر

چو یک پاس بگذشت درنده شیر

به سوی کنام خود آمد دلیر

یکی راه پیش آمدش ناگزیر

همی رفت بایست بر خیره خیر

بدرید کتفش بدندان چو شیر

برو خیره شد پهلوان دلیر

سر و گوش بگرفت و یالش دلیر

سر از تن بکندش به کردار شیر

تو اکنون ره خانهٔ دیو گیر

به رنج اندرآور تن و تیغ و تیر

بزد دست و برداشتش نره شیر

به گردن برآورد و افگند زیر

بدو گفت اولاد کای نره شیر

جهانی به تیغ آوریدی به زیر

پس آن نامه بنهاد پیش دبیر

می و مشک انداخته پر حریر

پیمبر تویی هم تو پیل دلیر

به هر کینه گه بر سرافراز شیر

بفرمود تا رفت پیشش دبیر

سر خامه را کرد پیکان تیر

بیامد کلاهور چون نره شیر

به پیش جهاندار مرد دلیر

زمین شد به کردار دریای قیر

همه موجش از خنجر و گرز و تیر

نوشته یکی نامه‌ای بر حریر

ز مشک و ز عنبر ز عود و عبیر

کسی کز پلنگان بخوردست شیر

بدین رنج ما را بود دستگیر

پلنگ ژیان گرچه باشد دلیر

نیارد شدن پیش چنگال شیر