به دروازهٔ شهر دربنگرید

درختی و دو چشمهٔ آب دید

چو از ره به نزدیک چشمه رسید

یکی مرد مجروح سرگشته دید

چو گلشاه رخسار ورقه بدید

یکی باد سرد از جگر برکشید

شه شام از غم فرو پژمرید

چو بیچارگی آن دو مسکین بدید

پس ورقه چندان همی بنگرید

که تا او ز چشمش ببد ناپدید

ازیشان به گیتی خبر گسترید

کی هرگز چنان کس دو عاشق ندید

بیاران خود مصطفا بنگرید

بگفتا: کسی زین عجب تر ندید!

سوی دشت و صحرا یکی بنگرید

همه دشت و صحرا پر از خلق دید

نگار من چو ز من صلح دید و جنگ ندید

حدیث جنگ به یک سو نهاد و صلح گزید

عتابها ز پس افکند و صلح پیش آورد

حدیث حاسد نشنید و زان من بشنید

چو من فراز کشیدم بخویشتن لب او

[...]

این منم کز تو مرا حال بدین جای رسید

این تویی کز تو مرا روز چنین باید دید

من همانم که به من داشتی از گیتی چشم

چه فتاده ست که در من نتوانی نگرید

من همانم که مرا روی همی اشک شخود

[...]

این جهان بی‌وفا را بر گزیدو بد گزید

لاجرم بر دست خویش ار بد گزید او خود گزید

هر که دنیا را به نادانی به برنائی بخورد

خورد حسرت چون به رویش باد پیری بروزید

گشت بدبخت جهان و شد به نفرین و خزی

[...]

چون همی بوده‌ها بفرساید

بودنی از چه می‌پدید آید؟

زانکه او بوده نیست و سرمدی است

کانچه بوده شود نمی‌پاید

وانچه نابوده نافزوده بود

[...]

بقلبی شیئیلست احسن وصفه

علی انه ما کان فهو شهید

تمر به الایام تحسب ذیلها

فتبلی به الایام و هو جدید

چون قفل نشاط را شود باغ کلید

از ساعد گل روی بجو جام نبید

گردون ز بساط ابر در دامن خوید

در شاخ زمرد افگند مروارید

که بُد بر در دین یزدان کلید

جهان یکسر از بهر او شد پدید

ز دیو ایمنی وز فرشته نوید

ز دورخ گذار و به فردوس امید

بدان کز چه بُد کاین جهان آفرید

همان چون شب و روز کردش پدید

همان آب گویند کآید پدید

دَرِ توبه را گم بباشد کلید

خرد جانور به ز مردم ندید

که مردم تواند به یزدان رسید

مر این گنج را هرکه یابد کلید

درِ رازِ یزدانش آید پدید