بیامد چو پیش کنابد رسید

بر آن دامن کوه لشکر کشید

چو گودرز ، توران سپه را بدید

که بر سان دریا زمین بردمید

نه خورشید شمشیر گردان بدید

نه گردی به روی هوا بردمید

چو هومان ز گودرز پاسخ شنید

چو شیر اندر آن رزمگه بردمید

از آن پس به گردنکشان بنگرید

که تا جنگ او را که آید پدید

چو از پیش گودرز شد ناپدید

دل گیو ز اندوه او بردمید

چو بیژن به نزدیک هومان رسید

یکی آهنین کوه پوشیده دید

سپیده چو از کوه سر بردمید

شد آن دامن تیره شب ناپدید

ز شبگیر تا سایه گسترد شید

دو خونی از این سان به بیم و امید

تن از درد لرزان چو از باد بید

دل از جان شیرین شده ناامید

بترسید از او یار هومان چو دید

که بر مهتر او چنان بد رسید

چو چشمش به روی گرامی رسید

ز اسب اندر آمد چنان چون سزید

سپیده‌دمان تا بدانجا رسید

چو از دیده گه دیده‌بانش بدید

چو بیژن به نستیهن اندر رسید

درفش سر ویسگان را بدید

سپهدار ایران به زیبد رسید

از اندیشه کردن دلش بردمید

بیاورد بدره چو فرمان شنید

همی ریخت تا شد سرش ناپدید

بدو دشمن آمد ز هر سو پدید

از آن بر لب رود جیحون کشید

به روزی‌دهان داد یکسر کلید

چو آمد گه نام جستن پدید

به کین جستن مرده‌ای ناپدید

سر زندگان چند باید برید

هر آنگه که موی سیه شد سپید

ببودن نماند فراوان امید