چو پیران بنزدیک لشکر رسید

در و دشت از سم اسپان ندید

نباشد ز یزدان کسی ناامید

وگر شب شود روی روز سپید

ازین زندگانی شدم ناامید

سیه شد مرا بخت و روز سپید

چو خورشید بر چرخ گنبد کشید

شب تار شد از جهان ناپدید

چو از دور طوس سپهبد بدید

سپاه آنچ بودش رده برکشید

چو از دور خاقان چین بنگرید

خروش سواران ایران شنید

بیامد چو نزدیک ایشان رسید

درفش فریبرز کاوس دید

بباید بدان رزمگاه آرمید

یکی تا درفش من آید پدید

بیاورد و پیش هماون رسید

هوا نیلگون شد زمین ناپدید

چو بشنید گیو این سخن بردمید

برآشفت و تیغ از میان برکشید

ز قلب سپه طوس چون بنگرید

نگه کرد و جنگ دلیران بدید

که رستم به کوه هماون رسید

مر او را جهاندیده گودرز دید

چو آمد درفش تهمتن پدید

شب تیره لشکر برستم رسید

هم‌انگه ز لشکر گه اندر کشید

بیامد سپهدار را بنگرید

چو نازش به اسپ گرانمایه دید

کمان را بزه کرد و اندر کشید

سپر بر سرآورد رستم چو دید

که تیرش زره را بخواهد برید

بیامد چو نزدیک رستم رسید

همی بود تا یال و شاخش بدید

ستم بر سیاوش ازیشان رسید

که زو آمد این بند بد را کلید

کزان گونه گفتار رستم شنید

همه کینه از دودهٔ خویش دید

بناکام لشکر بباید کشید

نشاید ز فرمان او آرمید