من از برای مصلحت در حبس دنیا مانده‌ام

حبس از کجا، من از کجا، مال که رادزدیده‌ام

باشاخه‌ها اخضر شدم با لاله‌ها احمر شدم

با باغبانان در چمن من سال‌ها گل چیده‌ام

با باد دوران کرده‌ام، در دهر سیران کرده‌ام

با ابر باران گشته‌ام در کوه‌ها باریده‌ام

ز خلق جهان سخت رنجیده ام

بدی ها از ایشان ز بس دیده ام

من خدای را خود ندیده ام

بر خدایی ات زان گُزیده ام

آنکه تا من نکته یی فهمیده ام

در ریاضت بارها را دیده ام

بسی سرد و گرم جهان دیده ام

من از مرگ هرگز نترسیده ام

در انجیل من خود چنان دیده ام

ز راز آگهان نیز بشنیده ام

آنچنان بر کار ها پیچیده ام

فرصت آدینه را کم دیده ام

کاروبارش را نکو سنجیده ام

آنچه پنهان است پیدا دیده ام

من دل پر بار کمتر دیده ام

وز کسی این لفظ را نشنیده ام

گفت من این گربه را سنجیده‌ام

بارها هم سنگ سنگش دیده‌ام

من این نوع خود، ناپسندیده‌ام

بسی رنج دیدم که رنجیده‌ام

من نه بهار و نه خزان دیده‌ام

خسته و فرسوده و رنجیده‌ام

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده‌ام

خارم ولی به سایهٔ گل آرمیده‌ام

با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق

همچون بنفشه سر به گریبان کشیده‌ام

چون خاک در هوای تو از پا فتاده‌ام

[...]

بس که جفا ز خار و گل دید دل رمیده‌ام

همچو نسیم از این چمن پای برون کشیده‌ام

شمع طرب ز بخت ما آتش خانه‌سوز شد

گشت بلای جان من عشق به جان خریده‌ام

حاصل دور زندگی صحبت آشنا بود

[...]