ساقیا بیا ز آفتاب می

می نما تو هی ذرّه پروری

آفتاب را در پیاله کن

هی پیاله را رشک لاله کن

رطل و جام ده هی به کام ده

هی به روز ده هی به شام ده

دختر رزان شد به ما حرام

پیر می فروش داده این نظام

یک سبو به من ده ز قعر دن

در عوض بگیر جان و دل ز من

جان نثار آن لعل شکّری

دل فدای آن زلف عنبری

بالله آمدم زین خودی به تنگ

خود به کیش عشق این جنونست و ننگ

در هوای می عمر گشت طی

ساقیا بیار شطّ و دجله هی

یک غدیر خم بود در جهان

صد خُم و غدیر شد از او روان

جان نثارت ای ساقی ازل

دل فدایت ای باقی ابد

بی توام به جان نیست خرّمی

فی المثل اگر هست یکدمی

یا علی بکن در دلم مقرّ

ده به جان من قوّت دیگر

یا علی مدد از تو می رسد

تا ابد همی یا علی مدد

ای حدوث تو همدم قدم

ای وجود تو سابق از عدم

من خدای را خود ندیده ام

بر خدایی ات زان گُزیده ام

خود تو گفته یی من خدا نیم

ورنه من ترا خود نصیری ام

گر تو ممکنی ور تو واجبی

کی شناسمت من به واجبی

مشتبه شوی کی تو با خدا

حق و مشتبه این سخن چرا

ای به مصطفی یار و هم زبان

ای لسان حق را تو ترجمان

ای مخاطب از حق به یا علی

خطبه های حق از تو منجلی

قدر و جاه تو نیست سرسری

هرچه گویمت زان تو برتری

ای ز نور تو طور مندکی

از طفیل تو عالم اندکی

هم تو حاضری هم تو ناظری

هم تو امری و هم تو آمری

هم تو قادری هم تو قاهری

هم تو راحمی هم تو غافری

هم تو کعبه ای هم تو قبله ای

هم تویی صفا هم تو مروه ای

هم به انبیا جمله رهبری

هم به اوصیا جمله سروری

در شجاعت و در دلاوری

می رسد ز حق برتو وز نبی

عمرو عبدود با همه یلی

روبرو چو شد با تو یا علی

من نکرده ام شاعری شعار

بهر سیم و زر یا که افتخار

من «وفایی ام» مادح شما

دارم آرزو باشدم رجا

شد حسین تو کشته ی جفا

شد سرش جدا لیکن از قفا

زیور زنان رفت سربسر

برده کوفیان هرچه سیم و زر