یکی تیغ نو دارم الماس گون

به زخم تو خواهمش کرد آزمون

فرستاد با او به خانه درون

نهانی زن جادوی پرفسون

جوان گرچه دانادل و پرفسون

بود نزد پیر آزمایش فزون

کرا ترس و بیمی کنی گونه گون

به سوگند کن تا بترسد فزون

بگرداند این جامه هر گه برون

بدان تا بگردیم ما گونه‌گون

هزار دگر خیمه گونه گون

به برگستوان پیل سیصد فزون

ز بربر زمین سوی خاور درون

زیک ماهه ره داشت کشور فزون

بدو گفت کایدر به دریا درون

پسِ کشورم هفته ای ره فزون

یکی میغ بست آسمان لاله گون

درخش وی از تیغ و باران ز خون

دمید آتش از خنجر آبگون

چه آتش که تف جان بدش دود خون

مهین مسجد قیروان را کنون

بماندست گویند از آن دو ستون

دزی بر سر چار پویان ستون

ز درگاه دز اژدهایی نگون

طرایف بد از پیل سیصد فزون

هم از بار دیبا هزاران هیون

برو پشم رسته ز میشان فزون

به نرمی چو خز و به سرخی چو خون

تن آنجا که خارد به سنگ اندرون

زمین گردد از موی او زر گون

درو رسته گل صدهزاران فزون

سپیدش گل و برگ زنگارگون

دو دندانش مانند عاجین ستون

یکی ساقش از سی رش آمد فزون

نخستین سخنت از خرد بد کنون

بگو تاخرد چیست زی رهنمون

دگر دشمنانندش از گونه گون

فراوان ز بیرون تن و اندرون

دگر درد و بیماری گونه گون

چه مرگ و چه غمها ز دانش فزون