که ای زرق سجادهٔ دلق پوش

سیه‌کار دنیاخر دین‌فروش

زبان در کش ار عقل داری و هوش

چو سعدی سخن گوی ور نه خموش

نه زهره که فرمان نگیرد به گوش

نه یارا که مست اندر آرد به دوش

میان بست و بی اختیارش به دوش

در آورد و شهری بر او عام جوش

بدو گفتم ای یار آشفته هوش

شگفت آمد این داستانم به گوش

که فردا پشیمان برآرد خروش

که آوخ چرا حق نکردم به گوش؟

اگر زن ندارد سوی مرد گوش

سراویل کحلیش در مرد پوش

چو آید ز خلقش ملامت به گوش

بگرید که چند از ملامت‌؟ خموش

دو کس بر حدیثی گمارند گوش

از این تا بدان، ز اهرمن تا سروش

کسی گفت: «هیچ این پسر عقل و هوش

ندارد، بمالش به تعلیم گوش»

ندارد به صد نکتهٔ نَغْزْ، گوش

چو زَحفی ببیند بر آرد خروش

گرت منع کردی دل حق نیوش

حقت عین باطل نبودی به گوش

تو را آن که چشم و دهان داد و گوش

اگر عاقلی در خلافش مکوش

گذرگاه قرآن و پند است گوش

به بهتان و باطل شنیدن مکوش

اگر تشنه مانی ز سختی مجوش

که سقای ابر آبت آرد به دوش

دلش بر وی از رحمت آورد جوش

که اینک قبا پوستینم بپوش

قبا پوستینی گذشتش به گوش

ز بدبختیش در نیامد به دوش

چو ناپخته آمد ز سختی به جوش

یکی گفتش از چاه زندان: «خموش!»

وگر نیستی سعی جاسوس گوش

خبر کی رسیدی به سلطان هوش

به یک بار از ایشان برآمد خروش

تو گفتی که دریا بر آمد به جوش