کجا غم خورد سالک راه دوست؟

چو داند که هر شادی و غم ازوست

یکی دست آن ماه در راه دوست

بیاویخت از تیغ دشمن به پوست

گرم صدره از تن در آرند پوست

به خوشنودی دوست، نغز و نکوست

هر آنکو چو تو مرد استیزه جوست

دوچشمان او بهر گویی نکوست

که اکنون چه جای چنین گفتگو ست

زتو این سخن نزد ما کی نکوست

خوشا عاشق مرده در پای دوست

اگر مرگ این است مردن نکوست

چو هر سختی و رنج و ماتم ازوست

بر ما همه سهل و نغز و نکوست

کنم از تن دشمن دوست، پوست

که این کار – با دشمن او نکوست

مرا جستن خون تو آرزوست

نه شاهی طلب باشم و ملک دوست

مرا با شما آخرین گفتگو ست

کزین گفته بشناسم از مغز پوست

که را دخت نبی بانوی مشکوست؟

که را خیبرگشا نیروی بازوست؟

رسید دست من از عشق دل بدولت دوست

که این خرابه بی حد و وصف خانه اوست

بران بدم که نگنجم بپوست در غم مغز

غم تو آمد و ما را نه مغز ماند و نه پوست

بباغ دل بهوای طلوع طلعت یار

[...]

اگر ندیدی دریا که جای اندر جوست

بمن نگر که دلم جوی آب رحمت اوست

کدام جوی دل بینهایتم دریاست

کدام دریا دریای بی بدایت دوست

کدام دوست همان کز هوای جام فناش

[...]

نشین بچشم من از خاک رهگذر ایدوست

تو سرو نازی و ماء/وای سر و بر لب جوست

بخاک عشق نهم سر که پای خویش دران

بهر طرف که نهم راه دیگریست بدوست

چنان گرفته رگ و پوستم تجلی عشق

[...]

ما نیز خوشتر آنکه بگیریم زلف دوست

آن رشته ئی که محکم از آن عهد ماست اوست

خاص اینکه با دغالیه سای و عبیر بوست

گوئی بباغ رهگذرش زان شکنج موست

بود او مغز مغز و غیر او پوست

کدامین غیر گر باشد کسی اوست

که بیند چشم دل با جلوه دوست

که تا ناخن ز ایوان دماغ اوست

چو پردازد ز هستی مغز تا پوست

بگیرد پوست مغز از هستی دوست

زمینی پادشاهش دولت دوست

سپهری کافتابش طلعت اوست

بود او ملک حق حق ملکت اوست

ملیک مقتدر مالک بهر دوست