در بساط این و آن؛ جویای اوست

با حدیث غیرش اندر جستجوست

گه دلم پیش تو گاهی پیش اوست

رو که در یک دل نمی‌گنجد دو دوست

یا که ملایی شود درویش دوست

گر شود، می دان که هم درویش اوست

از علی بهتر ندارم چونکه دوست

لاجرم در رتبه همنام من اوست

به وصف روی تو گفتم که این گل خودروست

هزار آتشم اندر جگر ز شعله اوست

چه آوری بسرم ای صنم اگر گویم

خدا نکرده که بالای چشم تو ابروست

بینم ز برای دست بوست

در دست تو دست نوعروست

ز شوق طلعتم از بس که نیکوست

نگنجیدی بسان مغز در پوست

این همه دشمن که تو را بود دوست

زنده درآرند برونت ز پوست

اگر جز تو را یاد کردن نکوست

همان یاد پیغمبر و آل اوست

بدان دوست،کاندر دلم جای اوست

نبودم به جز دوست در مغز و پوست

که می خوردن هرکه او راست دوست

به طاق دو مردانه ابروی اوست

هم از بخشش و فضل و احسان اوست

گر این جانفزا نامه نغز و نکوست

هر آن چیز کز شهوتش آرزوست

ببخشا بدو تا شود با تو دوست

که باشد برادرم و پاکیزه خوست

برادر به جای برادر نکوست

جهان گفتی اهریمن تیره روست

که از قیر نابش بیندوده پوست

کنیزک بگفتا که جز مهر دوست

نباشد مرا هیچ در مغز و پوست

زنان را پس پرده بودن نکوست

همه مرد را جوش و جنگ آرزوست

زتنمان بهل تا بدرند پوست

که از زندگیمان همین آرزوست

بدان سبز گنبد که بر خاک اوست

زدادار باران رحمت نکوست

بگفت این به سربازی ازمن نکوست

نگیریم سری را که دادم به دوست