کدامست با ننگ و با سرزنش

که باشد ورا هر کسی بدکنش

وزان رفتن شاه برترمنش

همانش ستایش همان سرزنش

بدو گفت مادر که ای بدکنش

ز چرخ بلند آیدت سرزنش

دگر گفت کای شاه برترمنش

که دوری ز بیغاره و سرزنش

دگر گفت کای شاه برترمنش

همی زشتگویت کند سرزنش

جهاندار بیدار و نیکو کنش

فشاننده گنج بی سرزنش

بپرسیدش از داد و خردک منش

ز نیکی وز مردم بدکنش

بیامد فرستادهٔ خوش منش

جوان وخردمندی و نیکوکنش

که ای شاه پیروز برترمنش

ز کار گذشته مکن سرزنش

دو چشمش کند کور خویش زنش

ازان پس برآرند هوش از تنش

بدو گفت خسرو که‌ای بدکنش

چراگتشه‌ای تند وبرتر منش

دلاور شدی تیز وبرترمنش

ز بد گوهر آمد تو را بدکنش

بدو گفت بهرام کای بدکنش

نزیبد همی بر تو جز سرزنش

بدو گفت خسرو که‌ای بدکنش

نه از تخم ساسان شدی برمنش

فگندند ناگاه در گردنش

بیاویختند آن گرامی تنش

مگر کو بدین هم نشان خوش منش

بیاید به از جنگ وز سرزنش

بدو گفت کای بدتن بدکنش

فریبنده مرد از در سرزنش

چو خسرو جوان بود و برتر منش

بدیشان نکرد از بدی سرزنش

یکی تیغ زد بر سر و گردنش

که تاسینه ببرید تیره تنش

بدو گفت بهرام کای برمنش

هم اکنون به خاک اندر آید تنش