درخت برومند چون شد بلند

گر آید ز گردون برو بر گزند

مگر کاو گشاید لب پندمند

سخن بر دل شهریار بلند

شوم گویمش هرچ آید ز پند

ز من گر پذیرد بود سودمند

نرفتم به گفتار تو هوشمند

ز کم دانشی بر من آمد گزند

کسی کاو جهان را بنام بلند

گذارد به رفتن نباشد نژند

بران غرم بر آفرین کرد چند

که از چرخ گردان مبادت گزند

بینداخت از باد خم کمند

سر جادو آورد ناگه ببند

یکی گنده پیری شد اندر کمند

پر آژنگ و نیرنگ و بند و گزند

ز اولاد بگشاد خم کمند

نشستند زیر درختی بلند

بیامد ز اولاد بگشاد بند

به فتراک بربست پیچان کمند

بدو گفت کاین نامهٔ پندمند

ببر سوی آن دیو جسته ز بند

ز لشکر هر آن کس که بد زورمند

بسودند چنگ آزمودند بند

به بالا بلند و به گیسو کمند

زبانش چو خنجر لبانش چو قند

شود شهر هاماوران ارجمند

چو بینند رخشنده‌گاه بلند

بدین‌گونه تا یکسر ایمن شدند

ز چون و چرا و نهیب و گزند

همان مهتران دگر را به بند

ابا شاه کاووس در دژ فگند

چرا روز جنگش نکردند بند

که جامه‌اش زره بود و تختش سمند

بفرمود کز سنگ خارا کنند

دو خانه برو هر یکی ده کمند

پس از تو بدین داستانی کنند

که شاهی برآمد به چرخ بلند

چو آمد بر تخت و گاه بلند

دلش بود زان کار مانده نژند