روزی اندر سرآبی در دشت

رخت هشته ز اشتر پی گشت

گفتی اندر لب جوی و برکشت

سایه گسترده درخشان بهشت

بسی سال گردون گردنده گشت

که خون بارد از دیده زان سرگذشت

رایگان خوردن تو باشد زشت

از درختی که آن نه بهر تو کشت

جامه نو کن که شوخکن شد و زشت

خوشه خوشیده شد دروکن کشت

که این سبز ایوان فیروزه گشت

ز پشت سپهری و تخم بهشت

همه با گوزنان و گوران بدشت

خرامند در گردش و بازگشت

به روز خور و ماه اردی بهشت

که کوه از گیا سبز و هامون ز کشت

ندانم چسان بود می سرنوشت

که آمد ز دست من آن کار زشت

به دوزخ دهد جای دیوان زشت

تن آسان شود پارسا در بهشت

هم از رود و کاریز و بستان و کشت

چو زاید به آبان و اردی بهشت

در این باغ آراسته چون بهشت

ابوالقاسم طوسی این تخم کشت

ایا راد سالار فرخ سرشت

که دور از رخت باد دیدار زشت

توانائیت بخشد اردیبهشت

ز شهریورت تازه بستان و کشت

جامه نو کن که شوخکن شد و زشت

خوشه خوشیده شد درو کن کشت

آنچه اندر رصد معین گشت

منزل ماه بیست باشد و هشت

بیا ساقیا کوه و صحرا و دشت

سراپا چو خط لب یار گشت!

خدا آن ملتی را سروری داد

که تقدیرش بدست خویش بنوشت

به آن ملت سروکاری ندارد

که دهقانش برای دیگران کشت

این خدایان تنک مایه ز سنگ اند و ز خشت

برتری هست که دور است ز دیر و ز کنشت

سجده بی ذوق عمل خشک و بجائی نرسد

زندگانی همه کردار ، چه زیبا و چه زشت

فاش گویم بتو حرفی که نداند همه کس

[...]

شیر ببر آمد پدید از طرف دشت

از خروش او فلک لرزنده گشت