شبی رو از گلاب صبح شسته

چو رخ ز آئینه خورشید رسته

هوا در سر هوس در دل شکسته

چو پای خفته در دامن نشسته

هنوز از شیر طفلی لب نشسته

هنوز از صد گلش یک گل نرسته

ماییم و دل شکسته از خود رسته

پیمان وفا به هر دو عالم بسته

در مصر وفای ما دو چیزست که نیست

پیمان شکسته و دل نشکسته

هر نقطه درو دلیست خسته

در هودج طره‌ای نشسته

تا کی خورم غم دل با نیم جان خسته

دست شکسته بندم بر گردن شکسته

جمعیت هواسم ناید بحال اول

گمگشته دانه ای چند از سبحه گسسته

یکدسته کرده دوران گلهای نه چمن را

[...]

ای با افلاک عقد الفت بسته

رفعت در پای کرسیت بنشسته

طاق تو بطاق کهکشان چسبان شد

مانند دوا بروی هم پیوسته

بگردون برج آن پیوند بسته

چنان چسبان که با آئینه دسته

چه پانی دست صنعش بیره بسته

دماغش از نکهتش در گل نشسته

غبار از بس بآب جو نشسته

نماید همچو تیغ زنگ بسته

سپهر از بهر آن دستم شکسته

که نگشایم گره از کار بسته

نماندم هیچ عضوی ناشکسته

چو شمشیرم سراپا تخته بسته

بر اطراف من خاطر شکسته

همیشه مهربان یاران نشسته

سم سختش ز قید نعل رسته

نباشد کاسه هایش بند بسته

ملایک جمله زانجا رخت بسته

که نتوان ماند در طاق شکسته

خلیل آسا بنوعی بت شکسته

که نظم باد تا از هم گسسته

بروی برگ شبنم ها نشسته

چو بر سجاده تسبیح گسسته

اگرچه محتسب خم ها شکسته

بود در پیش جامش دست بسته

بهند از سنگ بتهای شکسته

عجب سدی براه کفر بسته

شکوهت طاق کسری را شکسته

بپای کرسیت رفعت نشسته