بنگر که ز حقهٔ تفکر

در مرسلهٔ که می‌کشی دُر

هر بیتی از او چو رستهٔ دُر

از عیب تهی و از هنر پر

این چار هزار بیت اکثر

شد گفته به چار ماه کمتر

تاج ملکان ابوالمظفر

زیبندهٔ ملک هفت کشور

تا بر نکشد ز چنبر‌ش سر

مانده است چو حلقه سر به چنبر

اجرام سپهر اوج منظر

افروخته باد از این دو پیکر

کم گوی و گزیده گوی چون دُر

تا ز اندک تو جهان شود پر

یک دسته گل دماغ‌پرور

از صد خرمن گیاه بهتر

چون پیله ببند خانه را در

تا در شبِ خواب، خوش نهی سر

کردی فلک ترنج پیکر

ریحانی او ترنجی از زر

لیلی ز خروش چنگ در بر

مجنون چو رباب دست بر سر

پیران قبیله نیز یک سر

بستند برآن مراد محضر

تا او نشود درست گوهر

این قصه نگفتنی است دیگر

کاین‌جا به از آن عروس دلبر

هستند بتان روح‌پرور

گفتند به اتفاق یک سر

کز کعبه گشاده گردد این در

می‌گفت گرفته حلقه در بر

که‌امروز منم چو حلقه بر در

در گوش نهاده حلقهٔ زر

چون حلقه نهاده گوش بر در

سوسن نه زبان که تیغ در بر

نی نی غلطم که تیغ بر سر

صحرا همه نیزه دید و خنجر

وآفاق گرفته موج لشگر

پیران قبیله خاک بر سر

رفتند به خاک‌بوس آن در