کمان را بزه کرد و بگشاد بر

نبد مرغ را پیش تیرش گذر

ز بالا نگون اندرآمد به سر

برو کرد رستم به تندی گذر

که دستور باشد مرا تاجور

از ایدر شوم بی‌کلاه و کمر

یکی شیر پیکر درفشی به زر

درفشان یکی در میانش گهر

چرا چون ترا خواند باید پسر

بدین زور و این دانش و این هنر

غمی شد دل هر دو از یکدگر

گرفتند هر دو دوال کمر

چو خورشید تابان برآورد پر

سیه زاغ پران فرو برد سر

به کردار شیری که بر گور نر

زند چنگ و گور اندر آید به سر

به کشتی گرفتن نهادند سر

گرفتند هر دو دوال کمر

نشان داد مادر مرا از پدر

ز مهر اندر آمد روانم بسر

چو زان گونه دیدند بر خاک سر

دریده برو جامه و خسته بر

پیامی ز من پیش کاووس بر

بگویش که مارا چه آمد به سر

نکوهش فراوان کند زال زر

همان نیز رودابهٔ پرهنر

یکی زود سازد یکی دیرتر

سرانجام بر مرگ باشد گذر

گشادند گردان سراسر کمر

همه پیش تابوت بر خاک سر

ازو میخ برکند و بگشاد سر

کفن زو جدا کرد پیش پدر

همه کاخ تابوت بد سر به سر

غنوده بصندوق در شیر نر

به تو داد یک روز نوبت پدر

سزد گر ترا نوبت آید بسر

چنین داد پاسخ که ما را پدر

بزد دوش بگذاشتم بوم و بر

هنرها بیاموختش سر به سر

بسی رنج برداشت و آمد به بر