دگر گنج کش نام بادآورست

پر از افسر و زیور و گوهرست

شنگرف چکانیده ترا بر شکرست

مشکین زلفت شکسته گرد قمرست

حورات مگر مادر و غلمان پدرست

کاین صورت تو ز آدمی خوبترست

خدایگانا امشب نشاط ساز بدانک

پدرش ز آهن بودست و مادرش حجرست

بصورت شجری و ز خفچه او را برگ

که از عقیق و ز یاقوت بار آن شجرست

زبانه‌هاش چو شمشیر های زر اندود

[...]

در عالم اگر فلک اگر ماه و خورست

از بادهٔ مستی تو پیمانه خورست

فارغ زجهانی و جهان غیر تو نیست

بیرون زمکانی و مکان از تو پرست

سوفسطایی که از خرد بی‌خبرست

گوید عالم خیالی اندر گذرست

آری عالم همه خیالیست ولی

پیوسته حقیقتی درو جلوه گرست

هر آن دلی که ترا، سیدی بدان نظرست

خطر گرفت اگرچه حقیر و بی‌خطرست

پسر مر ترا دشمن منکرست

ولکن ز جان بر تو شیرین ترست

عید همچون حاجیان نوروز را پیش اندرست

اینت نوروزی که عیدش حاجب و خدمتگرست

عید اگرنوروز را خدمت کند بس کار نیست

چاکر نوروز را چون عید سیصد چاکرست

عید را زینت ز مال وملک درویشان بود

[...]

همیدون تموز و دی اش چاکرست

بهارش مشاطه خزان زرگرست

تن و همتش را سرانجام برست

که آنجا که ساقش زحل را سرست

جوانی دژم ره زده بر دَرست

که گویی به چهراز تو نیکوترست

مرا این زن پیر چون مادرست

یکی چابک اندیش کندا گرست

پناه سپه شاه نیک اخترست

چو شه شد سپه چو تن بی سرست

اگر چند با ما بسی لشکرست

ازین زاولی رنج ما بی مرست

درو هر که گویی تن آسان ترست

همو بیش با رنج و دردسرست

هر آن چیز کت دل بدو رهبرست

به چیزی شناسی کزو برترست

گرین کش همی تن شماری سرست

ورین کش همی پیل خوانی خرست

مرین جان ما را گهر دیگرست

که بینا و گویا و دانشورست

چه بیشست در ما و چه کمترست

چه گوهر که بهتر ز هر گوهرست

خرد مر جهان را سَرِ گوهرست

روان را به دانش خرد رهبرست