صد هزاران عاقل اندر وقت درد

جمله نالان پیش آن دیان فرد

رفت شاعر پیش آن شاه و ببرد

شعر اندر شکر احسان کان نمرد

مرد محسن لیک احسانش نمرد

نزد یزدان دین و احسان نیست خرد

این زمان او رفت و احسان را ببرد

او نمرد الحق بلی احسان بمرد

پس به چنگال از زمین انگیخت گرد

زود زاغ مرده را در گور کرد

ای خنک آن را که پیش از مرگ مرد

یعنی او از اصل این رز بوی برد

باز آن ابلیس بحث آغاز کرد

که بدم من سرخ رو کردیم زرد

زانک استعداد تبدیل و نبرد

بودش از پستی و آن را فوت کرد

جادویها را همه یک لقمه کرد

یک جهان پر شب بد آن را صبح خورد

شکرها و حمدها بر می‌شمرد

تا که شکر از حد و اندازه ببرد

این سخن پایان ندارد باز گرد

تا چه گفت از وحی غیب آن شیرمرد

پس سلیمان اندرونه راست کرد

دل بر آن شهوت که بودش کرد سرد

پس ترا هر غم که پیش آید ز درد

بر کسی تهمت منه بر خویش گرد

چون ز سینه آب دانش جوش کرد

نه شود گنده نه دیرینه نه زرد

چون وصیّت کرد آن آزادمرد

هر مریدی کاردی آماده کرد

شیرگیر ار خون نرّه شیر خَورد

تو بگویی او نکرد، آن باده کرد

هر که او سویی گلویش زخم برد

حلق خود ببریده دید و زار مُرد

هر یکی زان قاصدان بس غصه برد

که دریغا ماهی بهتر بمرد

نسبتی گر هست مخفی از خرد

هست بی‌چون و خرد کی پی برد

چون کرم این کرم را بیدار کرد

اژدهای جهل را این کرم خورد