چو پیروز برگشت شیر از نبرد

دل و دیدهٔ دشمنان تیره کرد

رخش گشت پرخون و دل پر ز درد

زکار سیاوش بسی یاد کرد

جهانجوی چون شد سرافراز و گرد

سپه را بدشمن نشاید سپرد

و دیگر کش از بن نباشد خرد

خردمندش از مردمان نشمرد

کس از گردش آسمان نگذرد

وگر بر زمین پیل را بشکرد

ز لشکر بسی نامور گرد کرد

ز خنجرگزاران و مردان مرد

تو بر کردگار روان و خرد

ستایش گزین تا چه اندر خورد

ترا هرچ بر چشم سر بگذرد

نگنجد همی در دلت با خرد

بشمشیر باید کنون چاره کرد

دوانیدن خون بران چرم زرد

دگر باره اکوان بدو باز خورد

نگشتی بدو گفت سیر از نبرد

چه گویی تو ای خواجهٔ سالخورد

چشیده ز گیتی بسی گرم و سرد

که داند کزین گنبد تیزگرد

درو سور چند است و چندی نبرد

ز تاجش سه بهره شده لاژورد

سپرده هوا را به زنگار و گرد

هرآنگه که برزد یکی باد سرد

چو زنگی برانگیخت ز انگشت گرد

جهان چون گذاری همی بگذرد

خردمند مردم چرا غم خورد

سر مایهٔ مرد سنگ و خرد

ز گیتی بی‌آزاری اندر خورد

به بار آورد شاخ دین و خرد

گمانش به دانش خرد پرورد

جهاندار محمود کاندر نبرد

سر سرکشان اندر آرد به گرد

بر این نامه بر سالها بگذرد

همی خواند آن کس که دارد خرد

شگفت اندر این گنبد لاژورد

بماند چنین دل پر از داغ و درد