چنین گفت کاین را به دیبای زرد

بپوشید کز گرد شد لاژورد

به جوش آمد آن نامبردار گرد

عنان بارهٔ تیزتگ را سپرد

تهمتن همه خواسته گرد کرد

ببخشید یکسر به مردان مرد

ترا با هنر گوهرست و خرد

روانت همی از تو رامش برد

زواره یکی سخت سوگند خورد

فرو ریخت از دیدگان آب زرد

تو رنجی و آسان دگر کس خورد

سوی گور و تابوت تو ننگرد

دلش کور باشد سرش بی‌خرد

خردمندش از مردمان نشمرد

بدو گفت کیخسرو ای شیر مرد

مرا مادر این از پدر یاد کرد

میان سواران بیامد چو گرد

ز پرخاش او خاک شد لاژورد

که گیو دلاور به گردان چه کرد

دلت سیر گردد به دشت نبرد

زمانه برو دم همی بشمرد

بیاید دمان پیش من بگذرد

چو از آب وز لشکرش دور کرد

به زین اندر افگند گرز نبرد

بدو گفت گیو ای گسسته خرد

سخن زان نشان گوی کاندر خورد

بدین ژرف دریا چنین بگذرد

خردمندش از مردمان نشمرد

بدو گفت گیو ای سگ بی‌خرد

توگفتی که این آب مردم خورد

فرو ریخت از دیدگان آب زرد

ز درد سیاوش بسی یاد کرد

چنین پاسخ آورد کان کم خرد

به بد روی گیتی همی بسپرد

غمی شد دل طوس و اندیشه کرد

که امروز اگر من بسازم نبرد

بدو گفت گودرز کای کم خرد

ترا بخرد از مردمان نشمرد

سپهبد فریبرز را گفت مرد

به چیزی چو آید به دشت نبرد