چو هدهد در مقام سازش آید

صدای او حسینی می نماید

در راه طلب، فتادگی می‌باید

گر فیض رسد فتادگان را، شاید

درویش برآورد کمال از پستی

دلوی که رود تهی به چه، پر آید

ز شوخی نرگس این باغ شاید

که مژگان تماشایی رباید

کاه‌گل بام خانه را شاید

سقف گردون به گل که انداید؟

سخنی آنچنان که می‌باید

کس بر اجزای او چه افزاید

بر فزاینده کس چه افزاید؟

مومیایی شکسته را شاید

مراهم شمع از نور تو باید

تجلی ختم بر موسی نشاید

ز دست بنده کار حق نیاید

به حقّ خویش خود گوهر چه شاید

به خواب مرگ گر سهمش نماید

ازآن سوی عدم جانها بر آید

که از یک زن ترا یک گوهر آید

زن دیگر هزاران بیش زاید

به هر تقدیر سعیی کرده باید

کزان تدبیر کارِ ما برآید

ولی ز اولاد تو فرزندی آید

کزو این قفل بسته برگشاید

سفر ما را لطافت می فزاید

به یکجا هم نشین خوش نیاید

رخش گر در خیال ساغر آید

ز می خوردن حجاب دل فزاید

ز بزم و دور آن پرهیز باید

که جام زهر و خون خوردن نشاید

مرا در شهر رفتن خوش نیاید

که از رفتن به جان وحشت فزاید

بگفتا با تو گفتن هم نشاید

که دانم از تو کاری بر نیاید

به هر کار که مشکل پیشت آید

جتاوِ کرگس امدادت نماید

به تدبیری که آن میمون نماید

در بسته به رویت در گشاید

برو فردا طلب کن تا بیاید

که از مردان وفای عهد شاید