ابا یاره و برده و نیک‌خواه

عمار بسیچید بااو به راه

ترا مهر بد بر تنم سال و ماه

کنون جان پاکم ز یزدان بخواه

چو آگاه شد لشکر از درد شاه

جهان گشت بر نامداران سیاه

ز بیماری او غمی شد سپاه

که بی‌رنگ دیدند رخسار شاه

نیابی به چون و چرا نیز راه

نه کهتر برین دست یابد نه شاه

پر از برف شد کوهسار سیاه

همی لشکر از شاه بیند گناه

به یزدان گرای و به یزدان پناه

براندازه زو هرچ باید بخواه

کند چرخ منشور او را سیاه

ستاره نخواند ورا نیز شاه

سرانجام گفت ای سرافراز شاه

به تأویل این کرد باید نگاه

من اینک یکی نامه نزدیک شاه

نویسم فرستم یکی نیک‌خواه

چو آمد به نزدیکی بارگاه

بگفتند با شاه زان بارخواه

به می خوردن و خوان و نخچیرگاه

به پیش خودش داشتی سال و ماه

چنان بد که روزی به نخچیرگاه

پراگنده شد لشکر و پور شاه

ترا خود به بزم و به نخچیرگاه

چرا برد باید همی با سپاه

فرستادشان نزد گلنار شاه

بدان تا کنند اختران را نگاه

پرستندگان را چنین گفت شاه

که گلنار چون راه و آیین نگاه

وز آخر ببردست خنگ و سیاه

که بد بارهٔ نامبردار شاه

همی برگذشتند پویان به راه

یکی بارهٔ خنگ و دیگر سیاه

چو شب روز شد بامداد پگاه

بفرمود تا بازگردد سپاه

ز گیتی چو برخاست آواز شاه

ز هر سو بپیوست بی‌مر سپاه