گرانمایه دستور گفتش به شاه

نبایدت رفتن بدان رزمگاه

خرامید تا رزمگاه سپاه

نشسته بران خوب رنگ سیاه

خرامید تا پیش لشکر ز شاه

نگهبان مرز و نگهبان گاه

خرامید تازان به آوردگاه

به سه بهره کرد آن کیانی سپاه

ازیشان بکشتند چندان سپاه

کزان تنگ شد جای آوردگاه

کی نامور با سران سپاه

بیامد به دیدار آن رزمگاه

بگردید بر گرد آن رزمگاه

به کوه و بیابان و بر دشت و راه

کی نامبردار فرخنده شاه

سوی گاه باز آمد از رزمگاه

به بستور گفتا که فردا پکاه

سوی کشور نامور کش سپاه

هم‌آنگاه بستور برد آن سپاه

و شاه جهان از بر تخت و گاه

نهاده به سر بر کیانی کلاه

به زیر کلاهش همی تافت ماه

درفشان بدو داد و گنج و سپاه

هنوزت نبد گفت هنگام گاه

بشد تیغ زن گردکش پور شاه

بگردید بر کشورش با سپاه

به شادی نشست از بر تخت و گاه

بیاسود یک چند گه با سپاه

نشسته بد او پیش فرخنده شاه

رخ از درد زرد و دل از کین تباه

یکی ژرف خنده بخندید شاه

نیابم همی اندرین هیچ راه

همی تا بدین اندرون بود شاه

پدید آمد از دور گرد سیاه

پذیره شدش گرد فرزند شاه

همی بود تا او بیامد ز راه

بیامد به درگاه آزاد شاه

کمر بسته و بر نهاده کلاه

پسر را جهان و درفش و سپاه

پدر را یکی تاج و زرین کلاه