به تسبیح خوانی تو می خوانیش

از آنست این مهره گردانیش

مصلحت آنست که پنهانیش

جانب خلوتگه خود خوانیش

چون اندر تجربت شد زندگانیش

از آن دریافت اندوه نهانیش

عبادت شمارم ثناخوانیش

تو از ابلهی، بذله می دانیش

چو طرح بنا ریخته بانیش

نهاده لقب کعبه ی ثانیش

یکی را فراعون رحمانیش

به خود برنهد نام یزدانیش

گر خواهی ای صبا خبری خوش رسانیش

گو شرح ناتوانی من تا توانیش

بلبل که خوش دلی به چمن بسته در بهار

گو غافلی ز آفت باد خزانیش

ز اهل هوس نکرده مرا فرق تا زخط

[...]

پس آنگه باد بر یاران جانیش

به تخصیص آنکه می‌گویند ثانیش

خشم چو آید تو ز خود رانیش

اینت بود دوزخ و بنشانیش

پی حق گذاری ز مهمانیش

ستاید صغیر سپاهانیش